نمیآورد طاقت دایهٔ پیر

که گلرخ زار مینالید چون زیر

چو دایه این سخنها کرد تقریر

گل بی برگ آبی شد ز تشویر

جوان چون دید روی دایهٔ پیر

ز خنده شکّرش آمیخت با شیر

چرا باز آمدی ای جادوی پیر

که نتوان زد چو تو جادو به صد تیر

برآمد صبح همچون دایهٔ پیر

به بر در روز را پرورده از شیر

رسید القصه روزی دایهٔ پیر

نهاد از بهر هرمز دام تزویر

چو دل مرغ تو شد بر وی زدی تیر

نهادی بر رهش دامی گلو گیر

گل عاشق ز گفت دایهٔ پیر

عرق میریخت چون باران ز تشویر

چو هستم شکّرت را چاشنی گیر

بچربی نیز خواهم روغن از شیر

چو شد روشن درآمد دایهٔ پیر

دو دلبر دید پای هر دو در قیر

اگر صد موی بشکافم ز تدبیر

برون نتوان شدن مویی ز تقدیر

گرفتم دیو زد بر من چنین تیر

چرا ریزد ز پستانم چنین شیر

چو مردم بیتو من از من چه تقصیر

چو تو آگه نیی از من، چه تدبیر

چو چندین می‌زنی بانگ و لاغیر

به نطق آور سخن از منطق‌الطیر

اگرچه اسب او می‌رفت چون تیر

ز تک یک دم نمی‌استاد نخجیر

نکرد القصّه خسرو هیچ تأخیر

ز اوّل تا به‌آخر کرد تقریر

چو گیتی ماند از شب پای در قیر

بیامد پیش هرمز دایهٔ پیر

که تا از باغ شه پنهان به شبگیر

برون آیی تو و آن دایهٔ پیر

شه و فیروز و فرخ هر سه از تیر

سه کس در یک زمان کردند زنجیر

میان خاک و خون آن دایهٔ پیر

به‌سر می‌گشت با گیسوی چون شیر