گل سیراب را در خون بدیدند

دو چشم دل ز گل در خون کشیدند

دو آتش همچو بادی دررسیدند

به یک ره بر دل و جانش دمیدند

سپه چون نزد خوزستان رسیدند

ز خوزستان بهجز نامی ندیدند

بقصر گلرخ دلبر دویدند

ز گلرخ در هوا گردی ندیدند

سه مرد دزد بر بالا دویدند

زنان را بر سر بالا بدیدند

گروهی بر درختان میدویدند

گروهی سر بر ایوان میکشیدند

چو دزدان مردی هرمز بدیدند

ز بیمش چون زنان دم می‌دمیدند

به یک ره همچو شیران بر دمیدند

به پیش آن جوانمردان رسیدند

چو پیش خانهٔ حُسنا رسیدند

صفیر از حیله درحسنا دمیدند

چوآن آزادگان آنجا رسیدند

ببستند آن در و سر در کشیدند

چو ازره پیش خسرو شه رسیدند

نقاب از چهرچون مه برکشیدند

سرافرازان، چو شاهان در رسیدند

بزیر پای اسپ اطلس کشیدند

همه یکسر بدان در، دردویدند

ازان چون صبح بدمد ناپدیدند

چو از خشکی سوی دریا رسیدند

زخشکی، سوی کشتی درکشیدند

چو از صحرا سوی دریا رسیدند

درون رفتند ودریا را بریدند

چوآن هر دو بحُسنا در رسیدند

بپرسیدند و گفتند و شنیدند

سرافرازان دگر ره،‌صف کشیدند

دو رویه صور در گیتی دمیدند

شبانروزی بهم صحرا بریدند

چو از دوری لب دریا بدیدند

چو روزی چند آنجا در کشیدند

بپیش بیشه گاهی در رسیدند

گر آواز عجب برمی‌کشیدند

صدا از چرخ گردان می‌شنیدند