دلم دردی که دارد با که گوید

گنه خود کرد تاوان از که جوید

دریغا نیست همدردی موافق

که بر بخت بدم خوش خوش بموید

مرا گفتی که ترک ما بگفتی

[...]

برخیز که ابر خاک را میشوید

تا سبزه ز خاک تو برون میروید

ای خفته اگر سخن نمیگوئی تو

این خاک تو گوئی که سخن میگوید

یکی عقلست و معقولات گوید

یکی علمست و معلومات جوید

نمی‌دانست کز شادی چه گوید

وزان موبد هم آزادی چه جوید

نباشد در حسابی هرچه گوید

مراد خاطر خود هرزه جوید

به پیچش درکشم تا خود چگوید

چه گوید جز ره نعره نپوید

درخت طیبه آنجا بروید

که دست و پا سخن آنجا بگوید

میان خاک و خون شادی که جوید‌‌؟

ترا عاقل درین معنی چه گوید‌‌؟

نخست آن قصه را غوری چه جوید

همان افتاده بود او را چگوید

بود درویش آن کو راست گوید

بغیر از راستی چیزی نجوید

بگردد تا نبات از خاک روید

ازو حیوان غذای خویش جوید

به نسبت بود از جائی که بوید

چو نسبت نیست ترک او بگوید

نصیب خویش را از خویش جوید

همیشه راز خود با خود بگوید

نهاون میکند ره را نپوید

ولیکن وصف ره با جمله گوید

ازو هر کس نشان راه جوید

زبان دارد نشانها باز گوید

ثواب آن نشانها را که گوید

گشاده گردد و ره را بپوید

صلاح کار او یکسر بجوید

ز نفست زنگ خود بینی بشوید

مکن کاری که او را او نگوید

که جز گرد صلاح تو نپوید

نه زو وصل و کنار و بوس جوید

همیشه بر طریق شرع پوید

خبردار است جان و از تو گوید

تو میبیند وصالت مینجوید