بدو گفتا که گر شد زرد رویت

پشولیده چرا شد مشک مویت

وگر از جان فشاندن نیست بویت

ندارد هیچ سودی گفت و گویت

غلامش گفت ای من خاک کویت

چو می‌داری ز من پوشیده رویت

اگر این رنگ افتد بر رگویت

دو عالم عنبرین گردد ز بویت

هزاران غم فرو آمد برویت

که تا یک آب آمد در گلویت

اگر تو توبه نکنی زارزویت

بگویم تا ببرّد شاه مویت

بخوردی لاجرم، شادی برویت

بگیرد استخوانی در گلویت

چو دل پروانه شد در عکس رویت

جنون آوردم از زنجیر مویت

منم ناشسته روی از خاک کویت

تویی بی‌غم که صد شادی به‌رویت

چرا کژ گویی ای من خاک کویت

که کژ گفتن بریزد آب رویت

ز که پرسم ندانم راه کویت

که در کوی اوفتادم زارزویت

ز چشم خویش بی گلبرگ رویت

بسی پختم گلاب از آرزویت

اگر دربندم آری همچو مویت

چو مویی سر نهم بر خاک کویت

منم مویی شده از عشق رویت

تویی در پایم افگنده چو مویت

سر موییست جمعیّت ز رویت

ازان بیتو پریشانم چو مویت

یکی کردم دو مویت ز ارزویت

که تا با تو یکی گردم چو مویت

کجا آتش تواند یافت بویت

که شد دیوانه از سودای رویت

بنفشه خرقه پوش مست کویت

فکنده سر ببر درهای هویت

دری بگشاد از معنی برویت

که آرد دیگر اندر گفتگویت

طبیعت شد خجل در گفتگویت

از آن میمیرم اندر آرزویت