ای گوهر کانِ فضل و دریای علوم

وز رای تو دُرِّ دُرجِ گردون منظوم

بر هفت فلک ندید و در هشت بهشت

نُه چرخ، چو تو، پیشروِ ده معصوم

چند پیوندی زِرِه بر نفس شوم

همچو داوود آهنِ خود کُن چو موم

چو آهن گشت از صلبی او موم

گشاده کرد قفل رومی روم

حکیمش گفت هست از نفس معلوم

که مار‌ست و سگ‌ست و خوک آن شوم

چو حرفی چند گفت آن پاکِ معصوم

بگردانید روی از دنیی شوم

کسی پرسید از ابلیس کای شوم

چو ملعونی خویشت گشت معلوم

معمایی فرستادند از روم

که گر آنجا کنند این راز معلوم

چو سنگ از مرگ خواهد گشت چون موم

بباید کرد زود این حال معلوم

مرا سوگند داد اوّل که در روم

مقامی نبودت جز وقت معلوم

چو پاسخ یافت مهمرد از شه روم

دل آهن مزاجش گشت چون موم

شدم آواره بی روی تو از روم

وز انجا اوفتادم سوی این بوم

چو کار از حد بشد شهزادهٔ روم

درآمد تا گشاید مهرش از موم

زبان بگشاد کاحسنت ای سگ شوم

نکوکاری بکرد این بدرگ روم

مرا در نیمهٔ ره گشت معلوم

که آن زن گلرخست و او شه روم

بآخر چون سفر کردند در روم

طریق قصر گل کردند معلوم

چو جای هر دو تن را کرد معلوم

بیامد تا بایوان شه روم

بحُسنا گفت اکنون آن زن شوم

که عاشق شد بروشهزادهٔ روم

چو با خود برد فرخ را شه روم

دگر شد حال فیروز سگ شوم

روان گردم سوی هر شهر و هر بوم

روا باشد که بازافتم سوی روم

روان شد تا بمرز کشور روم

سرای شاه قیصر کرد معلوم