ولیکن غم مخور دو حرف بنیوش

که به از آبِ حیوان گر کنی نوش

چنین گفت ای عجب آن پیرِ مدهوش

که هرگز نکنم آن لذّت فراموش

اگر خونت زند از قهر او جوش

مکن هرگز بلطف او را فراموش

اگر شاه جهان بودی وفا کوش

شهستی نه غلامش حلقه در گوش

اگر عاشق توئی چندین مزن جوش

تو می‌باید که باشی حلقه در گوش

در آن موضع که عقل آنجاست مدهوش

اگر کوهست گردد عِهنِ منفوش

چو پُر خون اوفتاد این دیگ پُر جوش

مزن انگشت در وی سر فرو پوش

غلم آنجایگه می‌بود خاموش

دلش آمد ز شوق بصره در جوش

ز بس کان شب بشادی کرد می‌نوش

وجودش بر دل او شد فراموش

ظفر می‌شد ز یک سو حلقه در گوش

ز یک سو فتح و نصرة دوش بر دوش

ز سهمش آب دریاها پر از جوش

شدی چون آتش اندر سنگ خاموش

چوخواهی گشت همچون کوه خاموش

کفی بر لب چو دریائی مزن جوش

کنون من عهد کردم با تو خاموش

که نفروشم ترا، مگری و مخروش

تو ای خواجه حدیث من بمنیوش

اگرچه می‌نیرزم هیچ بفروش

ز خامی می‌زند آن قلتبان خوش

که خام آوازه دارد پخته خاموش

مکن عهد و وفا‌داری فراموش

بیا چون جان شیرینم در آغوش

سخن از اهل عقل و فهم بنیوش

اگر داری خبر از دانش و هوش

شراب عاشقی آن کس کند نوش

که یاد غیر را سازد فراموش

بدو گفت ای تو هم نیش و توهم نوش

بمن رسوای عالم پرده درپوش

اگر عالم همه گردد زره پوش

به نزد من کنند مردی فراموش