ای شمّهٔ لطف تو بهشت افروزی

دوزخ ز تف آتش قهرت سوزی

گرنامهٔ دردِ تو فرو باید خواند

پنجاه هزار ساله دارم روزی

دل در سر زلف چون توحسن افروزی

چون شمع دمی نمیزید بی سوزی

برکش سر زلفت که بلایی است سیاه

ترسم که به گرد تو درآید روزی

از آتشِ عشق چون تو جان افروزی

چون شمع نفس نمیزنم بی سوزی

عمری است که بی تو جان من میسوزد

آخر بر من دلت نسوزد روزی

پروانه به شمع گفت: چند افروزی

خوش سوزی اگر سوز ز من آموزی

هر لحظه سری دگر برآری در سوز

ای شمع برو که سرسری میسوزی

تو آن نوری که از غیرت فروزی

وجود عاشقان خود بسوزی

اگر عاشق بماند زنده روزی

بوَد چون شمع در اشکی و سوزی

اگر زلفم بُبرّی یا بسوزی

دل خویشت نخواهد بود روزی

چو نبوَد کارِ تو جز اشک و سوزی

ز زلفش سایه افتد بر تو روزی

چو دل اینجا ز عشق او فروزی

کجا در آتش دوزخ بسوزی

اگر تو نیز زین غم برفروزی

چو اینجا سوختی آنجا نسوزی

گرت چیزی نخواهد بود روزی

نباشد روزیت جز سینه سوزی

چرا از آتشی دل می‌فروزی

که گر بربایدت حالی بسوزی

اگر تو ره روی عمری بسوزی

که جز هیچت نخواهد بود روزی

مگر با پیر برنا گفت روزی

که چون هر ساعتت بیشست سوزی

سلیمان کوزهٔ می‌خواست روزی

که تا آبی خورد بی هیچ سوزی

اگر تو مستِ عشق دلفروزی

بیک فرمان بمیری و بسوزی

زهی فرصت که درعالم فروزی

به آه بی دلی عالم بسوزی

ترا چون نیست روزی چند سوزی

که نتوان شد برون از پیش روزی

از آنت گر بود یک ذره روزی

ز شوق ذره دیگر بسوزی

به طیبت کردن ار شمعی فروزی

از آن طیبت چو شمعی هم تو سوزی