غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

زانکه بلندی دهد، تا بتواند فکند

چون برسد آفتاب در خط نصف‌النهار

سر سوی پستی نهد تا که در افتد به بند

واقعهٔ آدمی هست طلسمی عجب

[...]

هاتفی برداشت آوازی بلند

کای بهشتت کرده از صد گونه بند

هدهدش گفت ای غرورت کرده بند

سایه در چین، بیش از این برخود مخند

کرده موری را میان چاه بند

کی رسد در گرد سیمرغ بلند

مصطفی گفت ای به همت بس بلند

رو که شیخت را برون کردم ز بند

شهریارش گفت ای پیر نژند

نرخ کن تا زر دهم، خارت به چند

این تواند بود، اما آمدند

انبیا این صد هزار و بیست و اند

هرک این سگ را به مردی کرد بند

در دو عالم شیرآرد در کمند

شاه مرغانم در آن قصر بلند

چون کشم آخر درین وادی گزند

دیگری گفتش که ای مرغ بلند

عشق دلبندی مرا کردست بند

آن ز همت بود کان شاه بلند

آتشی در پادشاهی او فکند

ور نداری برگ این شاخ بلند

پس مکن گستاخی و بر خود مخند

مرد حالی کرد دست خود بلند

سخت چوبی زد که در خاکش فکند

در میان کوه خاک او فکند

پس براند آنگاه چون بادی سمند

سرنگون شد، پوست اندر سرفکند

خویشتن را کرد همچون گوسفند

پوستی خواهم از آن گوسفند

چشم بد را نیز می‌سوزم سپند

باز بعضی بر سر کوه بلند

تشنه جان دادند در گرم و گزند

هر که شد از زهر بدعت دردمند

بس بود تریاکش این حرف بلند

تعالی الله یکی بی‌مثل و مانند

که خوانندت خداوندان خداوند

زنم چون تهمت این بر تو افگند

ز تو یاد آیدش هر دم ز فرزند