دی ز دیر آمد برون سنگین دلی

با لبی پرخنده بس مستعجلی

عالمی نظارگی حیران او

دست بر دل مانده پای اندر گلی

علم در وصف لبش لایعملی

[...]

طاقت سیمرغ نارد بلبلی

بلبلی را بس بود عشق گلی

ای گدایان چندازین بی‌حاصلی

راست ناید عاشقی و بددلی

هر یکی راهست در دل مشکلی

می‌بباید راه را فارغ‌دلی

بود در اول همه بی‌حاصلی

کودکی و بی‌دلی و غافلی

چون ندارد مرده کشتن حاصلی

سر نبرد مرده را جز جاهلی

پیرزن در حال گفت ای بوعلی

از کجا آوردی آخر احولی

صوفیی می‌رفت چون بی‌حاصلی

زد قفای محکمش سنگین دلی

بی‌تنی بی‌دولتی بی‌حاصلی

بی‌نوایی بی‌قراری بی‌دلی

سر موئی اگر برتر بأعلی

پرم سوزد پرم نور تجلّی

زهی راحت که قدوسان اعلی

همی نازند دایم زان تجلی

خطم دادند بر فردوس اعلی

که فردوسی به فردوس است اولی

تو شاهی بایزید از قرب اعلی

حقیقت غرقه در نور تجلا

چنانش مست کرد اندر تجلّی

که در خود دید آدم سرّ اولی

چو سرّ واصلانی ذات کلّی

چرا اکنون تو اندر بند ذلّی

ره جان اوّل از ذات تعالی

نفخت فیه شد از قدرت لا

کسی دیدست رویت از تجلّی

که چون منصور شد در عین الّا

سوی خاک آمدستی از تجلّی

دگر خواهی شدن در عین الاّ

سوی خاکی و نور در تجلّی

ندیده این زمان اسرار مولی

تو دیداری از آن نور تجلّی

عیان در تست کل دیدار مولی