بمطبخ بود مأواگه گرفته

نبودی گوشتی از وی نهفته

گشاد آن مرد چشم آنجا نهفته

یکی سگ بود در مسجد بخفته

همی گفت این سخن در دل نهفته

ز خار پای چندان گل شکفته

که چندین زخم خورده خون برفته

تو چون گل مانده خندان و شکفته

چنین گفت او که این مردیست خفته

بترک دنیی و عقبی گرفته

بباید رفت تا بینم نهفته

که در سرما بدین درکیست خفته

گرفتم توبه کردی یک دو هفته

چه سازی چارهٔ آن عمرِ رفته

دهانی داشت همچون لعل سفته

درو سی دُرّ ناسفته نهفته

چه گویم کانچه گفتم هست گفته

کرا گویم، خلایق جمله خفته

الا ای روز و شب در خواب رفته

برآمد صبح پیری و تو خفته

چو عیسی باش خندان و شکفته

که خر باشد ترش‌روی و گرفته

کنیزک بر در آن باغ خفته

دلش بیدار و عقل و هوش رفته

پس از یک هفته کاری بود رفته

که شه شد دور از آن ماه دو هفته

هنوز آن روی چون گل ناشکفته

گل او خواست شد در گل نهفته

بزیر بید هرمز بود خفته

ز مستی عقل زایل هوش رفته

چو شد بیدار ماه مست خفته

گل سیراب شد از دست رفته

شهی در حجرهٔ چارم بخفته

بمهری ماه را در بر گرفته

گلی از عشق در جانم شکفته

ولیک از چشم جانانم نهفته

قضا را آن سگ بدرگ نهفته

رسید آنجا که خسرو بود خفته

گر از انجم شود گردون شکفته

کجا مه در میان گردد نهفته