ای شفاعت خواه مشتی تیره روز

لطف کن شمع شفاعت برفروز

ماهتابی بود بس عالم‌فروز

شب شده از پرتو او مثل روز

هر یکی در گوش دری شب‌فروز

شب شده در عکس آن در همچو روز

از نکو رویی که بود آن دلفروز

هیچ نتوانست بیرون شد به روز

ولیکن این چراغ جنّت افروز

بود رخشنده‌تر از نور هر روز

بدیشان گفت هر بنده که امروز

سلاح انداخت آزادست و پیروز

نگاهی سوی آن زن کرد یک روز

بدید از پرده روی آن دلفروز

بزرگانش بعشق دل همان روز

فرستادند صد دختر دلفروز

تعهد کرد بسیاری شب و روز

که تا با حال خود شد آن دلفروز

خبر دادند ازو شه را که امروز

غلامی در رسید الحق دلفروز

که سازی بر لبِ این بَحرَم امروز

عبادت را یکی معبد دلفروز

بهر گامی که برگیری تو امروز

ز حضرت تحفهٔ یابی دلفروز

بدو آن پیر گفت ای شاه پیروز

درخت من ببار آمد هم امروز

پدر را گفت آن کودک که یک روز

مرا بر پیش آن پیر دلفروز

اگر دریابدش استاد پیروز

وگرنه زار خواهد مرد امروز

جوابش داد آن ماه دل افروز

که با تو بوده‌ام من ز اولین روز

به‌آخر ز آرزوی آن دل‌افروز

نبودش صبر یک ساعت شب و روز

عزیمت خواند تا بعد از چهل روز

پدید آمد پری‌زاد دل‌افروز

همه شب پای مالیدیش تا روز

همه روزش سخن گفتی دلفروز

دل آن شاه زاد عالم افروز

بدان سرهنگ شد مشغول آن روز