آن دهان نیست که تنگ شکر است

وان میان نیست که مویی دگر است

زان تنم شد چو میانت باریک

کز دهان تو دلم تنگ‌تر است

به دهان و به میانت ماند

[...]

ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوشتر است

هر که گوید نیست دانی کیست آن کس کافر است

کافری شادی است و آن شادی نه از اندوه تو

نی که کار او ز اندوه و ز شادی برتر است

آن کزو غافل بود دیوانه‌ای نامحرم است

[...]

بر گذر ای دل غافل که جهان برگذر است

که همه کار جهان رنج دل و دردسر است

تا تو در ششدرهٔ نفس فرومانده شدی

مهره کردار دل تنگ تو زیر و زبر است

عمر بگذشت و به یک ساعته امید نماند

[...]

چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است

نیست از شفقت مگر پرواری او لاغر است

زان فلک هنگامه می‌سازد به بازی خیال

کاختران چون لعبتانند و فلک چون چادر است

عاقبت هنگامهٔ او سرد خواهد شد از آنک

[...]

گر باخبرست مرد و گر بیخبرست

آغشتهٔ این قلزم بیپا و سر است

خورشید اگر تشنه بود نیست عجب

هر ذرّه از او هزار پی تشنهتر است

جانا ز میانِ من و تو دست کراست

گر شرح دهم چنین نمیآید راست

گر من منم، از چه میندانم خود را

ور من نه منم اینهمه فریاد چراست

آن را که بخود بر سر یک موی سر است

مجهولی او مفرّحی معتبر است

کم شو تو که تا ماندهای یک سر موی

پیری طلبیدنت خطر در خطر است

شوقی که مرا در طلب روی تو خاست

گر برگویم به صد زبان ناید راست

گر بنشینی تا به قیامت برِ من

سیرت نتوان دید به چشمی که مراست

دل در غم تو غرقهٔ خونِ جگر است

جانم متحیر و تنم بیخبر است

در هر بن مویم ز تو صد نوحهگر است

تا بنیوشی تو یا نه کاری دگر است

با چنین درگه که در رفعت تو‌راست

این چنین خالی ز مشتاقان چراست

قصه پیش میر برگفتند راست

زو بپرسیدند کین تاوان کراست

یکی باید هزار و یک تن آراست

که تا یک لقمه بنهی در دهان راست

کنون من می‌روم عزم من این راست

که تا آن نیمهٔ دیگر کنم راست

دل او میبشست این کی بود راست

که فردوس از دل او میبیاراست

چو قیصر کرد کار او همه راست

یکی قصر از برای او بیاراست

پسر را باز جشن نو بیاراست

که از گفتار ناید شرح آن راست

قلم راندست در هر چیز کور است

حقیقت اوست بشنو این سخن راست

که میدانی از رازی که ما راست

در اینجاگه نمودستم من آنراست

چو جانان این چنین مر خویشتن راست

در این بغداد جان ما بیاراست

بسالوسی نیاید این سخن راست

بدان شیخا که این معنی شما راست