ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست

که پای در نه و کوتاه کن ز دنیی دست

هزار بادیه در پیش بیش داری تو

تو این چنین ز شراب غرور ماندی مست

جهان پلی است بدان سوی جه که هر ساعت

[...]

پدر بگشاد الماس زبان را

بسفت آنگه گهرهای بیان را

پسر را گفت گر داری هدایت

همه عمرت تمامست این حکایت

پسر گفتش که درویشی بسیار

بسی باشد که آرد کافری بار

بزر چون دین و دنیا می‌شود راست

ز حق هم کیمیا هم زر توان خواست

مصطفا گفتست چون آدم بعلم

نوح فهم آنگاه ابراهیم حلم

باز یحیی زهد و موسی بطش کیست

گر نمیدانی شجاع دین علیست

هر گلی کان بود بر شاخی بچید

بلبل بیچاره کان حالت بدید

در معنی از زبان عشق سفت

این غزل بر سرگذشت خویش گفت

هست فاسق را سه خصلت در نهاد

باشد اول در دلش حب فساد

حرفه‌اش آزردن خلق خداست

دور دارد خویش را از راه راست

خود بر تن خود نیش جفا زد ز سر قهر

خود مرهم خود گشت

از بهر خود ایوان و سرا خواست که سازد

قصری ز بشر ساخت

در ظل سرادقات الفت

راهی طلبد به سر وحدت

تو امّید منی در عین طاعت

مرا بخشا ز نور خود سعادت

تو اصل جوهری در اصل فطرت

ترا دادست ایزد جاه و حرمت

خبردارند از دریای فضلت

چه باشد گر کنی بر جمله رحمت

همه او بود لیکن در حقیقت

شد او خاموش و دم زد از شریعت

چو در قرآن امام خاص و عامست

چرا در حکم خویشان ناتمامت

سحرگاهی نفس زد صبح دولت

برون آمد زن زاهد ز خلوت

که چندانی که در دل رشک بیشست

بچشم عاشقان در اشک بیشت

وَمَا مِن دابّةٍ منشورِ شاهیست

اَلَم تَعلَم نفاد پادشاهیت

چرا آرد به بین نفرت ز کثرت

که داد او را بگو منشور وحدت

چه گویم با که گویم این حقیقت

زبان وهم کی داند طبیعت

مخواه از عاشق و دیوانه خدمت

که او خود سوخت از درد محبت