امیرالمؤمنین ورد زبانم

امیرالمؤمنین روح وروانم

چه جوش عشق باشد در روانم

مگر این عشق دارد قصد جانم

که تا گردد نهانیها عیانم

بفضل خویش گویا کن زبانم

نیارد نام او بردن زبانم

که بس آلوده می‌بینم دهانم

ترحم چون فرستی بر روانم

ز انفاست شود آسوده جانم

اگر این سرّ بگوئی در زمانم

شود مکشوف ای جان و جهانم

نشانست آن کلاه از جان جانم

رموز آشکار او نهانم

گناه دست نبود شیخ جانم

بریدن باید اینجا گه زبانم

چو من در پردهٔ جانت عیانم

ولی از چشم صورت بین نهانم

نیندیشم من از دست و زبانم

اناالحق آینه شرح و بیانم

نخواهم صورت اینجا گاه دانم

از آن صورت در اینجا در نهانم

ز بود عشق اینجا بی‌نشانم

بجز دیدار عشق اینجا ندانم

در این ظلمات، خضر رهروانم

بسوی آب حیوان راه دانم

از آن من پیش بین واصلانم

که جز او در اناالحق میندانم

ز مستی در همه کون و مکانم

اناالحق میزند عین العیانم

ز مستی شیخ من عین عیانم

از آن اندر نشان بینشانم

نظر کردم بجانان بود جانم

تنم بد آشکارا و نهانم

دوای درد عشاق جهانم

ازیرا من طبیب غمگنانم

بمنزل در رسیده این زمانم

رخ شه دیده در عین العیانم

چه شور است این بگو تا من بدانم

زشور و گفت در روی جهانم