چو حق را وفق نام او کلامست

ز فرقانست فاروق این تمامست

ترا گر تیر باران بر دوامست

علیُّ جُنّةُ جُنّة تمامست

مرا جاوید آن حاجت تمامست

شهش گفتا بگو آخر کدامست

چو سگ را در ره او این مقامست

فزونی جُستنت بر سگ حرامست

کسی را در ضرورة گر مقامست

شود حالی مُباحش گر حرامست

نه اینی و نه آن اینت حرامست

که در دین ناتمامی ناتمامست

شهش گفتا شکار تو کدامست

جوابش داد کو محمود نامست

شهش گفت ای ایاز اینم تمامست

شکاری در کمند از ما کدامست

کنون تا زنده‌ام اینم تمامست

که بی این زندگی بر من حرامست

مرا چون عالمی پُر احترامست

نشانه تیر شه بودن تمامست

بنا بر عقل تست و این تمامست

ازین روشن ترت هرگز چه جامست

ز زاهد پختگی جستن حرامست

که زاهد همچو خشت پخته خامست

دل تو زیرِ دست این غلامست

مرا این پادشاهی خود تمامست

چو در حقّ تو نعمت بر دوامست

دمی بی شکرِ حق بودن حرامست

اگر یک گِرده هر روزت تمامست

چو تو دو گرده می‌جوئی حرامست

چو ده خشتت ازین جمله تمامست

چه می‌خواهی دگر جمله حرامست

کنون گر بینش چشمت تمامست

ز ما هر دو گدا بنگر کدامست

ازان در ملک مه را احترامست

که او را گردهٔ ماهی تمامست

جوان گفتش جوان اینجا کدامست

که اکنون قربِ ده سال تمامست

پس کوهی که آن را قاف نامست

مگر آنجایگه او را مقامست