گاهیم به لطف می نوازی

گاهیم به قهر می‌گدازی

در معرض قهر و لطف تو من

زان می‌سوزم که می‌نسازی

چون چنگ دو تا شدم به عشقت

[...]

هر روز ز نو پردهٔ دیگر سازی

تادر پس پرده عشق با خود بازی

چون تو نفسی به سر نیائی از خویش

هرگز به کسی دگر کجا پردازی

ناکرده به پرِّ پشهای دمسازی

چندیم به پای پیلِ هجر اندازی

هر شیر دلی که داشتم باد ببرد

از بس که بدیدم از تو روبه بازی

از بس که تو خود به خویشتن مینازی

یک لحظه به عاشقی نمیپردازی

با پشت خمیده همچو چنگی شدهام

تا بوک چو چنگ یک دمم بنوازی

الهی بر همه دانای رازی

بفضل خود ز جمله بی‌نیازی

که تا برهد ز دست عشق بازی

کند بر شکل مردان سرفرازی

چو کرد او جامهٔ من نانمازی

عصائی خورد از من نه ببازی

چنان پنداشت آنمرد نمازی

که هست آن کاملی در کارسازی

که با توریت ممکن نیست بازی

مگر خود را جهود صرف سازی

نمازت چون چنین باشد مجازی

بوَد اندر حقیقت نانمازی

یکی دیوانه بود از اهل رازی

نکردی هیچ جز تنها نمازی

که گر از خون وضوی آن بسازی

بود عین نمازت نانمازی

تو گر در دوستی جان در نبازی

ترا آن دوستی باشد مجازی

بدل می‌گفت کای مشغول بازی

چو ترسا دوستی آمد مجازی

ترا گر بی‌سری ور سرفرازی

به یک نرخ آیدم در بی‌نیازی

اگر سر تا به گردون برفرازی

وگر خود را وطن در چاه سازی

ازو پس رابعه پرسید رازی

که چه خوردی تو‌؟ گفتا پی پیازی

مگر سلطانِ دین محمودِ غازی

به تیزی با سپه میراند تازی

زماتم تا بهفتم می‌گدازی

چو هفتم بگذرد هشتم چه سازی

بزیر لب بگفت آنگاه رازی

بجست از گوشهٔ زین پاک بازی