سر پا برهنگانیم اندر جهان فتاده

جان را طلاق گفته دل را به باد داده

مردان راه‌بین را در گبرکی کشیده

رندان ره‌نشین را میخانه در گشاده

با گوشه‌ای نشسته دست از جهان بشسته

[...]

به میدان رفت شاه و شاهزاده

جهانی خلق بودند ایستاده

ز زخم چنگل او شاه زاده

فغان می‌کرد از درد چکاده

میان لشکر آن شاه زاده

تنش می‌شد سوار و جان پیاده

برفت آن شاه پیش شاه زاده

بدو آن دختر چون ماه داده

ز بس خجلت زبان با حق گشاده

برای عذر بر پای ایستاده

امیری بود پیشش ایستاده

مگر زد دست بر طبل نهاده

بود از جوشنش بالین نهاده

ز آهن بستری زیرش فتاده

بدادند و خوشی آن پاک زاده

دعا می‌گفتشان روئی گشاده

چو خواهد کرد گردونت پیاده

سواری را بکن ابرو گشاده

یکی انبان بگردن برنهاده

که سوی آسیا می‌شد پیاده

جهانی خلق بین در هم فتاده

همه از بهرِ زیر خاک زاده

یکی صوفی بخدمت ایستاده

نظر بر روی آن برنا گشاده

برای او کنم حجّی پیاده

دگر بر گورِ او باشم فتاده

مگر آن شاه بهرِ شاه زاده

عروسی خواست داد حُسن داده

مگر از شادئی آن شاه زاده

نشسته بود با جمعی بباده

چنان پنداشت از مستیِ باده

که اینست آن عروس شاه زاده

پدر چون دید اسپ شاه زاده

نهاد آنجا رخ آنگه شد پیاده

همه ازگوش و بینی خون گشاده

میان رنج و خواری جان بداده

مثالش با شما مشت پیاده

مثال گربه و موش است و باده