گر بود گازر، نبیند آفتاب

ور بود دهقان، نیارد میغ آب

خالق آفاق من فوق الحجاب

کرد با داود پیغامبر خطاب

آب زد بر روی آن مست خراب

تا دمی بنشست آن آتش ز آب

صد هزار اسرار از زیر نقاب

روز می‌بنمایدت چون آفتاب

دوستی گفتش که‌ای در تب و تاب

جملهٔ شب نیستت یک لحظه خواب

گر فرو شد صد هزاران سر بخواب

ذره‌ای با سایه‌ای شد ز آفتاب

عاقبت روزی بود کان آفتاب

با خودش گیرد، براندازد نقاب

از قضا افتاد معشوقی در آب

عاشقش خود را درافکند از شتاب

سایه‌ای کو گم شود در آفتاب

زو کی آید خدمتی در هیچ باب

چون ایاز القصه بشنود این خطاب

گفت هست این را موافق دو جواب

آنچ من دیدم عیان مست و خراب

هیچ کس هرگز نبیند آن به خواب

چیست پیش چهرهٔ او آفتاب

ذرهٔ والله اعلم باالصواب

نو مریدی بود دل چون آفتاب

دید پیر خویش را یک شب به خواب

آتش سوزنده با دریای آب

گرچه می‌سوزد، نیارد هیچ تاب

من چو دیدم پرتو آن آفتاب

من بماندم باز شد آبی به آب

باز بعضی را ز تف آفتاب

گشت پرها سوخته، دلها کباب

جمله گفتند ای عجب چون آفتاب

ذرهٔ محوست پیش این حساب

زین سخن پروانه شد مست و خراب

داد حالی آن سلیمان را جواب

بی زفان آمد از آن حضرت خطاب

کاینه‌ست این حضرت چون آفتاب

نه طعامی خورد از آن پس نه شراب

در رمید از چشم خون افشانش خواب