پسر گفتش اگر در جاه باشم

چرا آشفته و گمراه باشم

چو من در اعتدالی جاه جویم

مکن منعم اگر این راه جویم

اگر اندک بود در جاه میلم

[...]

یکی گفتست از اهل سلامت

که گر رسوا شود خلق قیامت

عجب نیست این عجب آنست دایم

که یک تن برهد از چندین مظالم

پسر گفت ای پدر این کیمیا چیست

که بی اودست می‌ندهد مرا زیست

بیان کیمیا کن تا بدانم

که بی آن دست می‌ندهد جهانم

محمد مقتدای هر دو عالم

محمد مهتر اولادِ آدم

وگر در خوردّ آب تو نیم من

فرا آبم مده والله اعلم

عزیزی گفت من عمری درین کار

بعقد و جد در بودم گرفتار

چو پنهان می‌شدم من خود نبودم

چو پیدا می‌شدم بودم چه سودم

شمع آمد و گفت: چند از افروختنم

وز خامی خود سوختن آموختم

چون من نزدم اناالحقی چون حلاج

فتوی که دهد به کشتن و سوختنم

زهی خاک درت تریاک اعظم

طفیلی وجودت کل عالم

زهی موسی عمران بر در تو

به هارونی میان دربسته محکم

زهی دربان تو یعنی که افلاک

[...]

زین پیش که از جهان پرغم

جستیم وفا نشد مسلم

چون ملکت جم نماند جاوید

می نوش به یاد ملکت جم

ای آنکه نگشته است خالی

[...]

آن کیست بر آن سپهر اعظم

وان کیست ورای هر دو عالم

از خاک یکی سواد افتد

وز آب درو بلاد احکم

کم کار ولی درو جهان گم

[...]

کو نماید عالم و یک ذره هم

کم شود دو کوپله زین بحر کم

سوزنی چون دید با عیسی به هم

بخیه با روی او فکندش لاجرم

چون طفیل نور او آمد امم

سوی کل مبعوث از آن شد لاجرم

داعی بتهای عالم بود هم

سرنگون گشتند پیشش لاجرم

من همی ننهادمی بی او به هم

پیش حق در جنت المأوی قدم

چون من آزادم ز خلقان، لاجرم

خلق آزادند از من نیز هم

سر بزن نمرود را همچون قلم

چون خلیل اله در آتش نه قدم

نفس سگ را خوار دارم لاجرم

عزت از من یافت افریدون و جم

هرکه را در عشق محکم شد قدم

در گذشت از کفر و از اسلام هم

خلق را فی الجمله در شادی و غم

مقتدایی بود در عالم علم

تا چو سالی بگذرد، هر دو به هم

عمر بگذاریم در شادی و غم