دو دست خود زد امانش تو مگذار

که تا بنمایدت اینجایگه باز

من آن اصلم که اصل جمله از ماست

من اویم بشنو ای شیخ از من این راز

چنان کاول مگو این راز هرگز

بقول مصطفی دین العجایز

مرا کرد او اشارت خود بجعفر

که ازگفت ولیّ حقّ بمگدز

ز حضرت سوی سیّد شد که برخیزد

دمی زین رخش زیبا پیکر آویز

بسی زو عاقبت درمانده عاجز

نمود عشق تو نایافت هرگز

ببرد از راه باز مانده عاجز

نخواهد یافت آن اعزاز هرگز

مرا این حاجتست اینجا و بگذار

که تا آدم کنی زینجای آواز

بکن خدمت که خدمتکار هرگز

نماند نزد شه مسکین و عاجز

بجائی اوفتی ای مانده عاجز

که اینجا کس ندید آنجای هرگز

ببین کین آفتاب مانده عاجز

نکرد از خواب چشمی گرم هرگز

چو برداری ز رویش پردهٔ عز

مگو از ماه و خور دیگر تو هرگز

کسی کز جان حقیقت جست اسرار

حقیقت رخ نمودش بیشکی باز

بسی گفتند از این اسرار هرگز

کسی اینجا نگفت و عقل عاجز

خویشتن را پیش درویشان بپز

تانگردی سوخته چون چوب گز

می نباید شد بحمداللّه بزور

همچو فردوسی ز بیتی در تنوز