در زمان رفتند خیل پادشا

حلقه‌ای کردند گرد آن گدا

چون شنیدی بانگ چاوش آن گدا

سر بگشتیش و در افتادی ز پا

زانک اسرار البقا بعد الفنا

آن شناسد کو بود آنرا سزا

تا نگردی محو خواری فنا

کی رسد اثبات از عز بقا

آن غلامانرا بخواند آن پادشا

گفت با آن سگ چه کردید از جفا

همه پیغمبران زو کرده پیدا

نموده علم او بر جمله دانا

ز حکمش باد سرگردان بهر جا

گهی در تحت و گاه اندر ثریّا

طلب گارش حقیقت جمله اشیا

ز ناپیدائی او جمله پیدا

گهی از سنگ نخلی کرد پیدا

که آن در حال بار آورد خرما

دگر عیسی چو دیدش ذات والا

مر او را کرد اندر فقر یکتا

ازین حجّت شود بر عقل پیدا

که او کل سخن آمد ز اسما

ندانم آن چه آئینه‌ست زیبا

که در وی نقش آفاقست پیدا

وزان قسمی که ماند آنجایگه باز

بهشت افتاد شان بر راست آنجا

مشو چون قطره زین غم بی سر و پا

که اولیتر بوَد قطره بدریا

ببابل آمدش قولنج پیدا

ز درد آن فرود آمد به صحرا

بر آن کرسی نشست آن تازه برنا

ستاد آنجایگه آن پیر برپا

یکی کهنه حصیر از برگِ خرما

یکی مسواک و نعلینی مطرّا

چنان گردی روان بر روی دریا

که مرد تیز تگ بر روی صحرا

بآخر چون میان هفت دریا

بکام دل رسیدند آن دو شیدا

چو خالی کرد حالی هفت صحرا

بیاشامد بیک دم هفت دریا