درین گفتن بسی سرها عیانست

همی گویم ته این معنی نهانست

جلال و رفعت او بیش از آنست

که گویم از زمین تا آسمانست

ز حق چندانکه گوئی بیش از آنست

کسی اسرار او کلی ندانست

ز بعد آن وصال جاودانست

همه دیدار با آن جان جانست

جهان و هرچه در هر دو جهانست

نیرزد پرّ کاهی گرچه جانست

که یارد دید جانان بینشانست

نمود ذات اودر جسم و جانست

همه اسرارها در دل عیان‌ست

ولی از غافل و منکر نهان‌ست

شود کانجا جمال بی‌نشان است

از آن عاشق در اینجا مست آنست

ولا رطب ولایابس عیانست

مر این اسرارها باواصلانست

ز قرآن هرچه گوئی ذات آنست

که در قرآن یقین عین عیانست

مرا با شرع او جان در میانست

ابا دیدش چه جای دید جانست

ویم گفتار در عین زبانست

ویم اسرار در شرح و بیانست

چو بیرون و درون دیدار جانست

ترا اندر درون عین عیانست

صبور است و خداوند جهانست

درون جملگی اسرار دانست

جمالش در پس پرده نهانست

بجز واصل در این معنی ندانست

درین آیاتها کز لامکانست

نظر میکن که شرح جان جانست

بیان ما همه در صورت و جانست

همی آید دمادم راز پنهانست

نموددوست درخلوت عیانست

که درخلوت یقین دیدار جانست

مرا مقصود ازین گفتار آنست

که شرع اندر میان ذات جانست

نظام کار عالم ار بدانست

که نیکان راعیانی در عیانست