شهری است وجود آدمی زاد

بر باد نهاده شهر بنیاد

باد است که خاک را براند

چون باد گذشت خاک استاد

دل خسرو شهر و عقل دستور

[...]

خادم سرگشته در راه ایستاد

تا به نزدیک ایاز آمد چو باد

شیخ حالی بازگشت از ره چو باد

باز شوری در مریدانش فتاد

شیخ بر وی عرضهٔ اسلام داد

غلغلی در جملهٔ یاران فتاد

صد هزاران عقل اینجا سرنهاد

وانک او ننهاد سر، بر سرفتاد

تا که مرد نانوا نانش بداد

شد همی جاروب و غربالش بیاد

هیچ کس را در جهان این اوفتاد

کو پس از مردن بزاید نابزاد

دیگری گفتش که‌ای نیک اعتقاد

برنیامد یک دم از من بر مراد

چون درآمد شب، سر آن پاک‌زاد

مدبری در آستان او نهاد

تا که از جایی دری بگشاد باد

روشنی در خانهٔ گلخن فتاد

چون خلیل الله درنزع اوفتاد

جان به عزرائیل آسان می‌نداد

شاه را دردی ازو در دل فتاد

خوش شد و بر عفو کردن دل نهاد

خط ایشان یوسف ایشان را بداد

لرزه بر اندام ایشان برفتاد

چون نظام الملک در نزع اوفتاد

گفت الهی می‌روم در دست باد

دگر یعقوب کردش از غم آزاد

که تا شد ذات او از عشق آباد

همیشه چار رکن عالم آباد

ز سعی دو خُسُر بود و دو داماد

ترا زینجا بباید رفت آزاد

نهان سیصد درم حالی بوی داد

بزن نزدیک شد آن زن بیفتاد

که فریادم رسید ای خلق فریاد

بدان کفّار گفتند آن سه اُستاد

که ما را یک شبی باید امان داد

چو بوالفضل حسن در نزع افتاد

یکی گفتش که ای شرع از تو آباد