کنون من بر سر آتش ازانم

که گه خون ریزم و گه اشک رانم

چنین گفت او که پر دردست جانم

که نام آن محلت هم ندانم

من این دانم که پر خونست جانم

که مادر بایدم دیگر ندانم

دلی بود از همه مُلک جهانم

همه خون گشت ودیگر می‌ندانم

بگو کانجایگه زخمی رسانم

که بی صد زخم جائی می‌ندانم

کنیزک گفت من گریان نه زانم

که درحکم فروش تست جانم

سگم خوان و مران از آستانم

که در کویت سگ یک استخوانم

مرا عمریست تادربندِ آنم

که تا با همدمی رمزی برانم

همه جان گردم و تن را بمانم

روان را از دل و جان وا رهانم

مرا توفیق ده تا حمد خوانم

صفات ذات تو بر لفظ رانم

اگر عمرت بود زین پس بمانم

وگرنه جان به عشقت برفشانم

تویی در ضمن سر عقل و جانم

چنین گوهر فشان زان شد زبانم

ز خود چندین سخن تا چند رانم

چو می‌دانم که چیزی می‌ندانم

مرا عمریست تا در بند آنم

که تا با هم دمی رمزی برانم

جواهر بین که از دریای جانم

همی ریزد پیاپی بر زفانم

بجز تو درجهان کس را ندانم

بجز تو جاودان کس را نخوانم

بلب گه جان دهم گه جان ستانم

ز خوبی هیچ باقی میندانم

اگرچه دردمند و ناتوانم

روا باشد که درمانی بدانم

ازآن ترسم که گر راز نهانم

بگویم سر ببرّند از زبانم

بگل گفت ای شده در خون جانم

بجانم سیر کردی از جهانم