فرود آمد از تخت شاهی قباد

که عمر است کاه و اجل تندباد

بیاراست پیرایه بخش جهان

سریر کیانی به نوشیروان

جوان بود شهزادهٔ شیرگیر

[...]

نهادیم پای سفر در طریق

سفر کرده ای چند، با هم رفیق

به شهری رسیدیم از رودبار

که بودند از ظلم والی فگار

قضا درد دندان به والی گماشت

[...]

یکی با کهنسال رنجورگفت

که دادی به میراث خور مال مفت

به صد عجز و زاری ز خواهندگان

دربغ آمدت قرص نانی از آن

ندادی پشیزی به مزدور خویش

[...]

به معروف کرخی، یکی داد پند

که با رشته انبان جو را ببند

که حالی برآیند موران ازا خاک

نمایند انبانت از دانه پاک

برآشفت معروف فرخنده خوی

[...]

گذشتم به شب زنده داری سحر

ز صحرانشینان آن بوم و بر

چو مجنون در آن دشت تنها نشین

در اطراف او بود روشن، زمین

شب تار ازو لیلهٔ القدر بود

[...]

شبی در نشابور مأوای من

به تقدیر فرمانده ذوالمنن

سرتربت پاک عطار بود

دلم آگه و دیده بیدار بود

مراقب نشستم چو نیمی ز شب

[...]

اگر بنده را سربلندی رسد

ز مسکینی و مستمندی رسد

ز خودبینی، ابلیس مردود شد

کف خاک افتاده مسجود شد

نبینی که چون دانه افتد به خاک

[...]

شنیدم که سگ سیرتی از گزند

خیو بر رخ حق پرستی فکند

چوگل برشکفت و غنیمت شناخت

مگر شبنمی زیب گلبرگ ساخت

کف دست بر روی زیبا رساند

[...]

یکی طعن و تشنیع می زد بسی

به آزاد مرد حقیقت رسی

سخن چین، سخن ها به او باز گفت

از آن ژاژخایی چوگل برشکفت

به شکرانه رخسار بر خاک سود

[...]

نشستیم با هم به خاک یمن

من و عارفی چون اویس قرن

سخن راندم از سیرت رهروان

زبانم روان بود و طبعم جوان

مقامات مردان بیان کردمی

[...]

حزین از سخن گستری لب ببند

نیِ خامه افکن به طاق بلند

سراسر جهان پر ز گفتار توست

زبان آوری چون قلم، کار توست

سرآمد ز عمر تو هفتاد سال

[...]

ثناهاست پیر خرابات را

که شست از دلم لوث طامات را

عطا کرد ز اندیشه فارغ دلی

چو میخانه بخشید سرمنزلی

مرا با مغان همدم راز کرد

[...]

مغنّی نوایی بیا ساز کن

جهان را پر از گوهر راز کن

چنان تازه کن داغ دیرینهام

که دوزخ برد آتش از سینه ام

نی استخوانم، دم صور کن

[...]

شنیدم ز مخمور میخانه ای

که عالم نیرزد به پیمانه ای

بکش ساغر و فارغ از خویش باش

کم خود زن و از همه بیش باش

نیرزد جهان دژم یک پشیز

[...]

کجا رفت آیین مردان حق؟

چه آمدکزین سان سیه شد ورق؟

کنم یاد چون سیرت رفتگان

گشاید دل از دیده سیل دمان

کجایند مستان صهبای عشق؟

[...]

سراینده ای دوش وقت سحر

دو بیتک سرایید خوش با

کلام سخن شیخ شیرازی است

که کیهان خدیو سخن سازی است

ز مسکینیم روی در خاک رفت

[...]

مرا داد روشن روانی سبق

که بادا به روحش تحیّات حق

که ای کودک، اخلاص را پیشه کن

معرّا، دل از نقش اندیشه کن

بدان رسم اخلاص آن حال را

[...]

الا ای جهاندار فرخنده خوی

دمی گوش بگشا به فرخنده گوی

نخستین نکو گیر راه سلوک

که خلقی گراید به دین ملوک

جهاندار باید پسندیده کیش

[...]

یکی بار دل در گل افتاده ای

سخن راند در خبث آزاده ای

سخن چین، حدیثش، به آزاده گفت

نگر تا چه سان گوهر راز سفت

که بگذار بیهوده گفتار را

[...]

سفر پیشم آمد شبی فصل دی

ره، از قاقم برف، پوشیده پی

نهان از رفیقان و یاران خویش

گرفتم به تنهایی آن راه پیش

شبی تیره دل بود اوا ره ناپدید

[...]