الا ای صوفی مکشوف باطن

که بنمایی ره ارباب ورع را

بباطن صورت فقر دعا گوی

چو بینی قطع کن از من طمع را

ای آنکه دفتر ما دیدی پر از حواشی

دانم که با دل خود گفتی چهاست اینها

بسیار دیده باشی خاشاک بر لب بحر

از بحر شعر ما هم خاشاکهاست اینها

چو آید بر دلم اندوه بی وقت

ز دور دون صباحا او رواحا

صلاح کار نقل است و می لعل

لعل الله یرزقنی صلاحا

ز بنده خسرو فخار اجازتی می‌خواست

که در غزل ببرم نام آن دلارا را

رقیب گفت زنم مشت و بشکنم زنخش

مزن به جان تو گفتم چنین زنخ‌ها را

چو بیتی به بیت خود نمدی

خواستی گرچه آن سزاوار است

ای همچو شعرت چرا نمیدزدیم

نمد خانقه که بسیار است

گر آگه نه ای ازین معنی

[...]

حافظ بربط نواز چنگ ساز

بامنت از بی نوایی جنگ چیست

از برای سوختن از زیر دیگ

گفته هیزم ندارم چنگ چیست

حمیدک همی گفت با دوستان

که ماموش مه پیکر و دوست روست

چو ما گربه ایم ای عزیزان چه عیب

که ما موش را دوست داریم دوست

خادمی نااهل خوارزمی که باد

هر دو دندانش شکسته همچو دست

کوزه کز لطف آبش می چکد

تا شکسته تشنگی ما شکست

دی بمن شیرین لبی گفت این لغت

گر بمن نا اهل و دانا گویمت

چیست قبل دانی و حتی اقول

گفتمش بوسی بده تا گویمت

دهقان فضل عالم بردان هلال دین

آنی که جنه است چو خمی پرزگندم است

پردانی تو ساخت تنت را چوخم بزرگ

تن پروران برند گمان کز تنعم است

چون تو فقیه خشکی و مسکر نمیخوری

[...]

ذاکر حق که دل روشنت از بیداریست

همدم صبح سحر خیز و خنک جان و تنت

گر تو در ذکری و فکری شده زانسان مشغول

که دگر باد نیاید زمن و حال منت

من هم از فکر نیم خالی و از ذکر دمی

[...]

زر طلبان همچو در حلقه بگوش آمدند

شکر کز آزادگی بنده در آن سلک نیست

باغ اگرم نیست هست نخل معانی بسی

نخل مرا برگ و شاخ جز ورق و کلک نیست

خانه ملکی من نیست بجز بیت شعر

[...]

ز ما ای صبا با محمد رسان

خدا را درودی که او را سزاست

بگو با درود آنگهش در نهفت

که ای ساز معنی ز طبع تو راست

گرفتم که باشد ترا صد گرفت

[...]

سوال کرد یکی از علای دین گلکار

که تو غلام نئی روی تو سیاه چراست

جواب داد که هر موریی که میسازیم

چو آتشی بکنی دود آن بجانب ماست

سیاه رویی من عارضی است اصلی نیست

[...]

سلیهائی کز سهند آمد من و یاران ز کوشک

موج آن بالا و اوج کوشک میدیدیم پست

شد بطاق هر دریچه آب نزدیک آنچنان

کانزمان شستیم ما و هر که بود از کوشک دست

صاحبا شوکت دی ماه بان پایه رسید

که زحل کرسی نه پایه به هیزم بفروخت

بر قد هیچکس ایام قبایی نبرید

که طمع چشمه خورشید بان چشم ندوخت

میکند باد برفتن حرکتهای خنک

[...]

گفت صاحبدلی به من که چراست

که تورا شعر هست و دیوان نیست

گفتم از بهر آنکه چون دگران

سخن من پر و فراوان نیست

گفت هر چند گفته تو کم است

[...]

مکن خواجه اصلاح شعر کمال

قبول از تو و زبنده فرمودن است

که پیش من اصلاح شعری چنین

بگل بیت معمور اندودن است

معایبی که در اشعار خواجه عصار است

نوشته آن همگی در درون دیوانهاست

جداولی که بسرخی کشید در دیوان

نه جدول است به معنی که خون دیوانهاست

میزند بنگ صاف مرشد خاف

غافل از ذوق باده غیبی است

گرچه آن شیخ کالنبی گویند

کالنبی نیست شیخ کبنی است