خواجه از کبر آن پلنگ آمد

که همی با وجود بستیزد

راتق وفاتقش یکی موشست

کز پلیدیش سگ بپرهیزد

هر کران این بقصد زخمی زد

[...]

چگونه در چمن خوشدلی کنم پرواز

که مرغ عیش مرا روزگار پر ببرید

دو شاخ هر دو ز یک اصل رسته بر یکجای

بتیغ قهر اجل مان ز یکدیگر ببرید

بنوجوانی ببرسید شاخ عمرش مرگ

[...]

دی مرا گفت دوستی که مرا

با فلان خواجه از پی دو سه کار

سخنی چند هست وز پی آن

خلوتی می ببایدم ناچار

خلوتی آن چنان که اندر وی

[...]

ما ترا حرمتی اگر داریم

نه ز اندیشه ییست یا بیمی

یا اگر خود تو گنج قارونی

از تو داریم چشم بر سیمی

ما خود از روی مردمی خواهیم

[...]

ای ترا عرض خوار و مال عزیز

...ستی ها

مال بسیار تو زدونی تست

در مگیر از غرور مستی ها

وز بلندیّ همّتست مرا

[...]

از برای محقری ادرار

بارها داده ایم درد سرت

یک درم زان نمی شود حاصل

نیک دانم که هست از آن خبرت

یا ز عجزست این توقف تو

[...]

در دام رهی فتاد امروز

صیدی که ز دامها بجستست

و اقبال آنست کز شبانه

چون نرگس خویش نیم مستست

وین لحظه گشادن قبایش

[...]

ای کریمی که گاه فیض نوال

رشح کلکت معلّم ابرست

از عطای تو نیمه یی برسید

وان دگر نیمه هم بران کبرست

همچو ایمان برات انعامت

[...]

ایا صدری که آمد چرخ نیلی

یکی از بندگان چاپلوست

رسید اینک بشادی نوبت آنک

بدرّد سقف چرخ آوای کوست

بسی روزست تا چرخ از شب و روز

[...]

بزگوارا هر چند طبع من در نظر

به رتبتیست که افلاک زیر پایة اوست

ز روزگار به حالیست هر چه رسواتر

وگرچه پردة نام نکو وقایة اوست

من این چنین و خداوند جاه و مال شده

[...]

همه در پای مرگ پست شدند

هر کجا در زمانه پر هنریست

با چنین نکبت هنرمندان

وای آن کز هنر برو اثریست

شکرها می کنم که گرچه مرا

[...]

ای ز ظلم تو همچو لاله ستان

گشته از خون تو جهانی سرخ

شکل تو در قبای سرخ چنانک

بر در اگنده جامه دانی سرخ

یا چو در جامه کشته و مرده

[...]

خواجه از بخل در مسلمانی

اعتقادی برای خود بنهاد

روزه گوید بهین طاعاتست

وز زکاتش همی نیاید یاد

من بگویم که بر کجا باشد

[...]

کریم طبع سخی دل کسی بود کانعام

به دست خویش کند گاه و گاه بفرستد

اگر به شهر بود خود عطای او نقدست

وگرنه نباشد از آن جایگاه بفرستد

چو آفتاب که چون حاضرست نور دهد

[...]

همچو ابرست دست خواجه فلان

خود کرا دستی آنچنان افتد؟

نه چنان ابر کز ترشّح آن

تشنه را قطره در دهان افتد

لیک ابری گران سایه فکن

[...]

ای صدر روزگار به عهد تو روزگار

خون دلم بشادی هر خس چه می خورد ؟

روزی ز روی لطف نگویی که خود فلان

در حالتی چنین خود رده کس چه می خورد؟

از خورد چونکه جانوران را گزیز نیست

[...]

از رضی الملک الحق شرمساری حاصلست

بس که اندر حقّ من لطف و کرم‌ها می‌کند

لیک تا فصل خزان آغاز دم سردی نهاد

گوییا کآن دم سرایت با تن ما می‌کند

در خوی خجلت غرق گردد سراپایم همی

[...]

مکن ملامت من گر به خدمت خواجه

مرا زیادتی اکنون تردّدی نرود

ضرورت از پی قوتی ببایدم رفتن

مرا ز بخشش او چون تعهّدی نرود

تعهّد ار نبود کومباش، سهلست این

[...]

گفته بودی مرا که چیزی گوی

که نبایدت کرد استغفار

هر چه گفتم من از مدیح و غزل

بعضی از وی دروغ بد ناچار

همچو تو اختیار از آن کردم

[...]

ای کریم جهان، خبر داری؟

که شدم ز انتظار تو بیمار

منفعل شد مزاج طبعم از آنک

شربت صبر می خورد بسیار

بس که می گردد از قرار هجو

[...]