چو بنوشت آسمان را فرش بر فرش

به استقبالش آمد تارک عرش

از حلقهٔ دست بند این فرش

یک رقص تو تا کجاست‌؟ تا عرش

تازه‌تر کن فرشتگان را فرش

خیمه زن بر سریر پایهٔ عرش

رشته یکتا‌ست ترسم از خطر‌ش

خاصه ز اندازه برده‌ام گهر‌ش

گشت نعمان و منذر از هنر‌ش

این به شفقت برادر آن پدرش

دَهِ دیگر به منذر و پسرش

داد با آن طرایف دگرش

چون ز بهرام گور با پدرش

باز گفتند منهیان خبرش

از جنایت کشیدن پدرش

دیده کس ندید در هنر‌ش

ز‌آن عنایت که بود در سفر‌ش

یاد نامد ولایت پدر‌ش

از سر تخت و تاج شد پدرش

کس نبد تخت گیر و تاجور‌ش

دست بردم چو زلف در کمرش

درکشیدم چو عاشقان به برش

تَنگِ شکر ز تَنگیِ شکرش

تنگدل‌تر ز حلقه کمرش

درگهی بسته بر جناح درش

که‌آسمان بوسه داد بر کمرش

چون ز گرما‌ی آفتاب سرش

گرمتر گشت از آتش جگر‌ش

تا نتفسید از آفتاب سرش

نه ز خود بود و نز جهان خبر‌ش

تا به حدی که خشک شد جگرش

باز ماند از گشادگی نظرش

بود تا پنج روز بسته سرش

و آن طلاها نهاده بر نظرش

کرد خونخواره رفت بر اثرش

تیغ زد وز قفا برید سرش

خیر چون رفته دید شر ز برش

نبد آگاهی‌یی ز خیر و شرش

بجز این چند زینت دگرش

کمر زر حمایل گهرش