شب و روز خسرو در آن مرغزار

گهی عیش می‌کرد و گاهی شکار

به هنگام گل خوش بود روزگار

بخندد جهان چون بخندد بهار

به آسان‌گذاری دمی می‌شمار

که آسان زید مرد آسان‌گذار

نخورده میی دید روشن‌گوار

یکی باغ در بسته پُرِ سیب و نار

یکی گفت قیصور به زین دیار

که کافور و صندل دهد بی‌شمار

چو خواهی که یابی بسی روزگار

سر از چشمه زندگانی بر آر

چهل روز دیگر چو رفت از شمار

پدید آمد آن تیرگی را کنار

گشادند سفره بران چشمه سار

که چشمه کند خورد را خوشگوار

چو چشمه ز خورشید شد خوشگوار

چرا زیرسایه شدآن چشمه سار

ترازو طلب کرد و کردش عیار

ز بسیار سنگین فزون بود بار

به هر وقتی آوازی از کوهسار

رسیدی به نام یکی زان دیار

نمی‌گفت چیزی که آید به کار

به رفتن شده چون فلک بی‌قرار

ز سرسبزی او جهان شاد خوار

جهان را ز چندین ملک یادگار

وگر کرد ماهی ز یونس شکار

زمین‌بوس او کرد ماهی و مار

اگر جادویی بر خمی شد سوار

خمی بین بر او جادوان صد هزار

نخواندی که از صقل چینی حصار‌؟

چگونه ستد رومیان را نگار‌؟

اگر وقع پیران درآرم به کار

جدا مانم از مردم روزگار

رصد بسته بر طالع شهریار

سخن کرده با ساعت نیک بار

دگر باره دولت درآمد به کار

دل دولتی با سخن گشت یار

مراتب نگه‌دار تا وقت کار

شمردن توانی یکی از هزار