ز گلشن به باغ آمد از بهر سور

ببد خیره چون دید جم را ز دور

چو شد سیر شیر از دلیریّ و زور

ز گهواره شد سوی شبرنگ و بور

ز عکس می زرد و جام بلور

سپهری شد ایوان پُر از ماه و هور

کیانی یکی جشن سازید و سور

که آمد ز مینو بدان جشن حور

همه چشم ضحاک از آن بزم و سور

به گرشاسب بٌد خیره مانده ز دور

به آماج و ناورد و مردی و زور

نمودند هر یک دگرگونه شور

به شمشیر هر چار نعل ستور

بیفکند کز تک نیاسود بور

به دود و نفس در دو چشمش زنور

درفشان چو در شب ستاره ز دور

به گامی شمردی کُه از روی زور

بدیدی شب از دور بر موی مور

بدان تا تو با بزم باشی و سور

مگرد از پرستیدن شاه دور

تن پیل یاقوت رخشان چو هور

زبرجدش خرطوم و دندان بلور

به زخمی دونیمه شد از خشم‌ و‌ زور

ز بالا سوار و ز پهنا ستور

ز بیجاده تاجی چو رخشنده هور

پر از درّ و گوهر سه جام بلور

هم ازرهش گرزی چنان زد‌به زور

که گم شد سرش در سرین ستور

زمین چون گِری هفت کشور به زور

که چندان نیابی که باشدت گور

ز بس قیر چهران زده صف چو مور

ببد روز تا رو سیه گشت هور

چو ز ایوان مینای پیروزه هور

بکند آن همه مهره های بلور

پس از رستنی گونه گون جانور

پدید آمد آمیخت با خواب و خور

وز آن جای رفتند زی هر دو زور

جزیری سزاوار شادی و سور

ز هر سو درو مار چون خیل مور

زمین شوره آبش همه تلخ و شور