بدارد جهان بر یکی دین پاک

برآرد ز دجال و خیلش هلاک

گر آتش به آمد بر مغ چه باک

از آتش بد ابلیس و آدم زخاک

ببیند ز اندک سرشت آب و خاک

دو گیتی نگاریده یزدانِ پاک

درفشنده شمعیست این جان پاک

فتاده درین ژرف جای مغاک

ز چرخِ روان تا بِرَه تیره‌خاک

چه و چون گیتی بدانسته پاک

بتش از خردزاده و جان پاک

ز دانش سرشته نه از آب و خاک

کشیده سر شاخ میوه به خاک

رسیده به چرخشت میوه ز تاک

فکندن به مردی تن اندر هلاک

نه مردیست کز باد ساریست پاک

بغلتید پیش گرو گر به خاک

همی گفت کای دادفرمای پاک

درافکنده بانگش به هامون مغاک

زکفکش چوقطران شده روی خاک

جدا هر یکی گر یکی مشت خاک

برو برفشانید گردد هلاک

ز چاهی که خوردی از و آب پاک

نشاید فکندن در و سنگ و خاک

از ایرانیان گریه برخاست پاک

دویدند و برداشتندش ز خاک

بیابانی آشفته بی سنگ و خاک

مغاکش گهی کوه و گه کُه مغاک

نهان کرده ها بر کشید از مغاک

به گرشاسب و ایرانیان داد پاک

چه باید کشید اینهمه رنج و باک

به چیزی که گوهرش یک مشت خاک

برهمن چنین گفت کز رای پاک

همه چیزی از چرخ تا تیره خاک

از آن هر بخار اختری تابناک

برافروخت از چرخ یزدان پاک

نخست از زمین معدنی خاست پاک

برافراخت پس رستنی سر ز خاک

جهانی فروزنده و تابناک

که جای فرشتست و جان های پاک