یکی از بر خنگ زرین جناغ

یکی بر نوندی سیه تر ز زاغ

شود خانه ویران و پژمرده باغ

بیفتد ستون و بمیرد چراغ

میان آبگیری به پهنای راغ

شنا بردر آب شکن گیر ماغ

شده زرد گلنارش از درد و داغ

به گرد اندرش گرد م پر زاغ

یکی دشت پیمان برّنده راغ

به دیدار و رفتار زاغ و نه زاغ

به دست سیاهان می چون چراغ

همی تافت چون لاله درچنگ زاغ

ز بس هندو انبوه چون خیل زاغ

زبس‌ خشت‌ و خنجر چو رخشان‌ چراغ

ستاره چو گل گشت و گردون چو باغ

چو پروانه پروین و مه چون چراغ

گلش گشته گل سرو زرین کناغ

چو پرّ حواصل شده پرّ زاغ

برو ز آن سیاهان ابر کوه و راغ

شد انبوه بر بوم چون خیل زاغ

چو طاووس گون روز پرد ز راغ

درآید شب تیره همرنگ زاغ

به روز آن گهرها چو بشگفته باغ

به شب هر یکی همچو روشن چراغ

ز زر و زبرجد یکی نغز باغ

درو هر گل از گوهری شب چراغ

هزار دگر کرگان ستاغ

به هر یک بر از نام ضحاک داغ

کرا پر طاووس باشد به باغ

چگونه نهد دل به دیدار زاغ

شبی همچو زنگی سیه تر ز زاغ

مه نو چو در دست زنگی چراغ

دل تیهو از چنگ طغرل به داغ

رباینده باز از دل میغ ماغ

گلی بد که شب تافتی چون چراغ

به روزی دو ره بشکفیدی به باغ

هزار دگر کرگان ستاغ

به هر یک بر از نام ضحاک داغ

لب چشمه‌ها بر شخنشار و ماغ

زده صف سمانه همه دشت و راغ