ای بروییده به ناخواست به مانند گیا

چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا

هر که را نیست نمک گرچه نماید خدمت

خدمت او به حقیقت همه زرقست و ریا

برو ای غصه دمی زحمت خود کوته کن

[...]

ای سبزی هر درخت و هر باغ و گیا

ای دولت و اقبال من و کار و کیا

ای خلوت و ای سماع و اخلاص و ریا

بی‌حضرت تو این همه سوداست بیا

دل گفت به جان کای خلف هر دو سرا

زین کار که چشم داری از کار و کیا

برخیز که تا پیشترک ما برویم

زان پیش که قاصدی بیاید که بیا

عشق آن بگزین که جمله انبیا

یافتند از عشق او کار و کیا

پیش این الماس بی اسپر میا

کز بریدن تیغ را نبود حیا

بعد ازین اندر پی صیدی میا

تا نگردد تلخ بر ما این گیا

جهد می‌کن تا توانی ای کیا

در طریق انبیاء و اولیا

خطبهٔ شاهان بگردد و آن کیا

جز کیا و خطبه‌های انبیا

هست قرآن حالهای انبیا

ماهیان بحر پاک کبریا

این ز بارانهای رحمت بود یا

بهر تهدیدست و عدل کبریا

هم ز بیم معجزات انبیا

سر کشیده منکران زیر گیا

کفر و ایمان عاشق آن کبریا

مس و نقره بندهٔ آن کیمیا

مرتبهٔ انسان به دست اولیا

سغبه چون حیوان شناسش ای کیا

وا نمایم من پلاس اشقیا

بشنوانم طبل و کوس انبیا

النبی قد رکب معروریا

والنبی قیل سافر ماشیا

آن خدایی که فرستاد انبیا

نه بحاجت بل بفضل و کبریا

در حدیث آمد که تسبیح از ریا

همچو سبزهٔ گولخن دان ای کیا

چون سفیهان‌راست این کار و کیا

لازم آمد یقتلون الانبیا

بی سبب بیند نه از آب و گیا

چشم چشمهٔ معجزات انبیا

ای ضیاء الحق حسام الدین بیا

که نروید بی تو از شوره گیا