ای خواجه تو عاقلانه می‌باش

چون بی‌خبری ز شور اوباش

آن چهره که رشک فخر فقرست

با ناخن زشت خویش مخراش

آن بت به خیال درنگنجد

[...]

گر لاش نمود راه قلاش

ای هر دو جهان غلام آن لاش

ای دیده جهان و جان ندیده

جانست جهان تو یک نفس باش

گردیست جهان و اندر این گرد

[...]

امروز حریف عشق بانگی زد فاش

گر اوباشی جز بر اوباش مباش

دی نیست شده است بین میندیش ز لاش

فردا که نیامده است از وی متراش

با ما چه نه‌ای مشو رفیق اوباش

کاول قدمت دمند و آخر پرخاش

گل باش و بهر سخن که خواهی میخند

مرد سره باش و هرکجا خواهی باش

با حکیمْ او قصه‌ها می‌گفت فاش

از مُقام و خواجگان و شهر و باش

غیب و آینده بریشان گشت فاش

ذکر ماضی پیش ایشان گشت لاش

دست کان لرزان بود از ارتعاش

وانک دستی تو بلرزانی ز جاش

اندرین ره می‌تراش و می‌خراش

تا دم آخر دمی فارغ مباش

سالها تو سنگ بودی دل‌خراش

آزمون را یک زمانی خاک باش

نفحهٔ دیگر رسید آگاه باش

تا ازین هم وانمانی خواجه‌تاش

گشت آواز لطیفِ جان‌فزاش

زشت و نزد کس نیرزیدی به لاش

گفت آن خواهم که دایم شد بقاش

بشنو ای غافل! کم از چوبی مباش

ناقهٔ جسم ولی را بنده باش

تا شوی با روح صالح خواجه‌تاش

شیر با این فکر می‌زد خنده فاش

بر تبسمهای شیر ایمن مباش

با زبان حال زر گوید که باش

ای مزور تا بر آید روز فاش

موسی آمد در وغا با یک عصاش

زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش

بر دل خود کم نه اندیشهٔ معاش

عیش کم ناید تو بر درگاه باش

گفت قاضی که‌ش بگردانید فاش

گرد شهر این مفلس است و بس قلاش

گفت ای شه من بگویم عیبهاش

گرچه هست او مر مرا خوش خواجه‌تاش

گفت ادعوا الله بی زاری مباش

تا بجوشد شیرهای مهرهاش