چون نالد این مسکین که تا رحم آید آن دلدار را‌؟

خون بارد این چشمان که تا بینم من آن گلزار را

خورشید چون افروزدم تا هجر کمتر سوزدم

دل حیلتی آموزدم کز سر بگیرم کار را

ای عقل کلِ ذوفنون تعلیم فرما یک فسون

[...]

ای ز مقدارت هزاران فخر بی‌مقدار را

داد گلزار جمالت جان شیرین خار را

ای ملوکان جهان روح بر درگاه تو

در سجودافتادگان و منتظر مر بار را

عقل از عقلی رود هم روح روحی گم کند

[...]

روح زیتونیست عاشق نار را

نار می‌جوید چو عاشق یار را

روح زیتونی بیفزا ای چراغ

ای معطل کرده دست افزار را

جان شهوانی که از شهوت زهد

[...]

سر به گریبان دَرَست صوفی اسرار را

تا چه برآرد ز غیب عاقبت کار را

می که به خُمِ حقست راز دلش مطلق‌ست

لیک بر او هم دق‌ست عاشق بیدار را

آب چو خاکی بُده باد در آتش شده

[...]

آنگهان بنگر تو بدکردار را

صنعهای کاشف الاسرار را

خویش را تاویل کن نه اخبار را

مغز را بد گوی نه گلزار را

چون غم خود نیست این بیمار را

چون غم جان نیست این مردار را

یا به گلبن وصل کن این خار را

وصل کن با نار نور یار را

کشته بر جست و بگفت اسرار را

وا نمود آن زمرهٔ خون‌خوار را

جان او بیند بهشت و نار را

باز داند جملهٔ اسرار را

گر کند سفلی هوا و نار را

ور ز گل او بگذراند خار را

چون بدید از خود برون آن مار را

سجده آورد آن نکو‌کردار را

چون پیمبر دید آن بیمار را

خوش نوازش کرد یار غار را

گفت پیغامبر مر آن بیمار را

چون عیادت کرد یار زار را

گفت پیغامبر مر آن بیمار را

این بگو کای سهل‌کن دشوار را

بر گشا گنجینهٔ اسرار را

در سوم دفتر بهل اعذار را

چون نهی بر پشت کشتی بار را

بر توکل می‌کنی آن کار را

این نماید نور و سوزد یار را

و آن بصورت نار و گل زوار را

و آنک او نگذاشت کشت و کار را

پر کند کوری تو انبار را

بهر آن کردی سبب این کار را

تا ندارم خوار من یک خار را