حاجیان آنجا رسیدند از بلاد

دیده‌شان بر زاهد خشک اوفتاد

قوم دیگر را یقین در ازدیاد

زین عجب والله اعلم بالرشاد

مر یقین را چون عصا هم حلق داد

تا بخورد او هر خیالی را که زاد

آن یکی همره نخورد و پند داد

که حدیث آن فقیرش بود یاد

پس صفات آدمی شد آن جماد

بر فراز عرش پران گشت شاد

گام در صحرای دل باید نهاد

زانکه در صحرای گِل نبوَد گشاد

بر امید زنده‌ای کن اجتهاد

کاو نگردد بعدِ روزی دو جماد

لاف تو ما را بر آتش بر نهاد

کان سبال چرب تو بر کنده باد

او هم از نسل شغال ماده زاد

در خم مالی و جاهی در فتاد

جهد بی توفیق خود کس را مباد

در جهان والله اعلم بالسداد

کرد دلداری و بخششها بداد

هم عطا هم وعده‌ها کرد آن قباد

گفت عمران شاه ما را عمر باد

قوم اسرائیلیانند از تو شاد

لیک استغفار این روز ولاد

ما نگه داریم ای شاه و قباد

در فکن در نیلش و کن اعتمید

من ترا با وی رسانم رو سپید

چون رسید اینجا بیانم سر نهاد

محو شد والله اعلم بالرشاد

عالم افسرده‌ست و نام او جماد

جامد افسرده بود ای اوستاد

بر لب شط مرد هنگامه نهاد

غلغله در شهر بغداد اوفتاد

گفت نه نه مهلتم باید نهاد

عشوه‌ها کم ده تو کم پیمای باد

گر نباشی نامدار اندر بلاد

گم نه‌ای الله اعلم بالعباد

آن دو ساحر را چو این پیغام داد

ترس و مهری در دل هر دو فتاد