خنده بوی زعفران وصل داد

گریه بوهای پیاز آن بعاد

هر یکی را هست در دل صد مراد

این نباشد مذهب عشق و وداد

آن پدر بهر دل او اذن داد

گفت چون اینست میلت خیر باد

غیر پیر استاد و سرلشکر مباد

پیر گردون نی ولی پیر رشاد

شاه ما خود هیچ فرزندی نزاد

بلک سوی خویش زن را ره نداد

صبر من مرد آن شبی که عشق زاد

درگذشت او حاضران را عمر باد

چون سفرها کرد و داد راه داد

بعد از آن مهر از دل او بر گشاد

آن طمع را پس چرا در تو نهاد

چون نخواستت زان طرف آن چیز داد

من نگویم زین طریق آید مراد

می‌طپم تا از کجا خواهد گشاد

رفت طغیان آب از چشمش گشاد

آب چشمش زرع دین را آب داد

خواب ناقص‌عقل و گول آید کساد

پس ز بی‌عقلی چه باشد خواب باد

این چه حکمت بود که قبلهٔ مراد

کردم از خانه برون گمراه و شاد

اولین خون در جهان ظلم و داد

از کف قابیل بهر زن فتاد

از پگه حمال آورد او چو باد

زود آن صندوق بر پشتش نهاد

یا به طفلی در اسیری اوفتاد

یا خود از اول ز مادر بنده زاد

هم‌چو قاضی باشد او در ارتعاد

کی برآید یک دمی از جانش شاد

گویدش جنت گذر کن هم‌چو باد

ورنه گردد هر چه من دارم کساد

باد را بشکن که بس فتنه‌ست باد

پیش از آن کت بشکند او هم‌چو عاد

مر بشر را پنجه و ناخن مباد

که نه دین اندیشد آنگه نه سداد

تا چندکنم ز مرگ فریاد

گر مرگم از اوست مرگ من باد