از ریاضت رسته وز زهد و جهاد

گوییا از آدمی او خود نزاد

ماند یک قسم دگر اندر جهاد

نیم حیوان نیم حی با رشاد

اندرین کون و فساد ای اوستاد

آن دغل کون و نصیحت آن فساد

خوش ببین کونش ز اول باگشاد

وآخر آن رسواییش بین و فساد

گفت من ایثار کردم آنچ داد

میر تقصیری نکرد از افتقاد

یا رسول الله جوان ار شیرزاد

غیر مرد پیر سر لشکر مباد

لب ببند ار چه فصاحت دست داد

دم مزن والله اعلم بالرّشاد

از عدم چون عقل زیبا رو گشاد

خلعتش داد و هزارش نام داد

من زدم مشتی و ناگاه اوفتاد

آنک جانش خود نبد جانی بداد

باد را بی چشم اگر بینش نداد

فرق چون می‌کرد اندر قوم عاد

مرغ از بادست و کی ماند به باد

نامناسب را خدا نسبت به داد

سبلت تو تیزتر یا آن عاد

که همی لرزید از دمشان بلاد

تیره کردی زنگ دادی در نهاد

این بود یسعون فی الارض الفساد

گه ندا می‌آمدت از هر جماد

تا ابد فرعون در دوزخ فتاد

آن کرم که اندر جفا آنهات داد

در وفا بنگر چه باشد افتقاد

چونک با کودک سر و کارم فتاد

هم زبان کودکان باید گشاد

هیچ می‌دانی چه وعده‌ست و چه داد

می‌کند ابلیس را حق افتقاد

پادشاهان لب همی مالند شاد

بر ستانهٔ خاک تو این کیقباد

گر نداری زهری‌اش را اعتقاد

کو چه زهر آمد نگر در قوم عاد

گفت لیکن مر مرا حق ملک داد

مر شما را عاریه از بهر زاد