نزد آن کش خرد نه همخوابه ست

شیر بیشه چو شیر گرمابه ست

ای بیک حمله گرفته ملک عالم در کنار

آفتاب خسروانی سایه پروردگار

اگر مملکت را زبان باشدی

ثناگوی شاه جهان باشدی

ملک بوالمظفر که خواهد فلک

که مانند او کامران باشدی

زصد داستان کان ثنای تراست

[...]

[بیت در منبع مورد استفاده موجود نیست]

[بیت در منبع مورد استفاده موجود نیست]

نور موسی چگونه بیند کور؟ !

نطق عیسی چگونه داند کر؟ !

تحفه چگونه آرم نزدیک تو سخن؟!

آب حیات تحفه کی آرد به سوی جان؟!

گل را چه گرد خیزد از ده گلاب‌زن؟ !

مه را چه ورغ بندد از صد چراغ‌دان؟!

درصد هزار قرن سپهر پیاده رو

نارد چنو سوار بمیدان روزگار

گر مذهب مردمان عاقل داری

یک دوست بسنده کن که یک دل داری

بهرسو یکی آب دان چون گلاب

شناور شده ماغ بر روی آب

چو زنگی که بستر ز جوشن کند

چو هندو که آیینه روشن کند

از دنائت شمر قناعت را

همّتت را که نام کرده‌ست آز؟

با همّت باز باش و با رای پلنگ

زیبا به گه شکار، پیروز به جنگ

تو سایه‌ای، نشوی هرگز آسمان‌افروز

تو که گلی، نشوی هرگز افتاب اندای

چو مرد بر هنر خویش ایمنی دارد

شود پذیره دشمن به جستن پیکار

نسبت از خویش کنم چو گهر

نه چو خاکسترم کز آتش زاد

باطلی گر حق کنم عالم مرا گردد مقر

ور حقی باطل کنم منکر نگردد کس مرا

نقاش چیره‌دست است آن ناخدای ترس

عنقا ندیده صورت عنقا کندهمی

از خطر خیزد خطر، زیرا که سود ده چهل

برنبندد گر بترسد از خطر بازارگان

گر دسته گل نیاید از ما

هم هیزم دیگ را بشاییم

من همچو خار و خاکم، تو آفتاب و ابر

گلها و لاله‌ها دهم ار تربیت کنی

نکند باز عزم صلح ملخ

نکند شیر قصد زخم شگال