و زان پَس چو جُنبَنده آمد پَدید

همه رُستَنی زیرِ خویش آورید

که یَزدان زِ ناچیز چیز آفرید

بِدان تا توانایی آرَد پَدید

نخُستین که آتش به جُنبش دَمید

زِ گرمیش پَس خُشکی آمد پَدید

دَرِ بَخشش و دادن آمد پَدید

ببخشید دانا چُنان چون سَزید

بِبالید کوه آب‌ها بَر دَمید

سَرِ رُستَنی سوی بالا کشید

چو زین بُگذَری مَردُم آمد پَدید

شد این بَندها را سَراسَر کِلید

گرفتار ز او دل شده نا‌امید

نوان لرز لرزان به کردار بید

جهان آفرین تا جهان آفرید

چون او مرزبانی نیامد پدید

دد و دام و هر جانور کش بدید

ز گیتی به نزدیک او آرمید

سخن چون به گوش سیامک رسید

ز کردار بدخواه دیو پلید

رمنده ددان را همه بنگرید

سیه گوش و یوز از میان برگزید

بیاورد و یک‌سر به مردم کشید

نهفته همه سودمندش گزید

ز خارا به افسون برون آورید

شد آراسته بندها را کلید

یکایک به تخت مهی بنگرید

به گیتی جز از خویشتن را ندید

سر مرد تازی به دام آورید

چنان شد که فرمان او برگزید

خورش‌ها ز کبک و تذرو سپید

بسازید و آمد دلی پر امید

سیه گشت رخشنده روز سپید

گسستند پیوند از جمّشید

دو پاکیزه از خانهٔ جمّشید

برون آوریدند لرزان چو بید

ز کشور به نزدیک خویش آورید

بگفت آن جگرخسته خوابی که دید

که گر از من این داستان بشنوید

شودتان دل از جان من ناامید