چو دیدار یابی به شاخِ سَخُن

بدانی که دانش نیاید به بُن

توانم مگر پایه‌ای ساختن

بَرِ شاخِ آن سروِ سایه فکن

چو بشنید از ایشان سِپَهبَد سَخُن

یکی ناموَر نامه اَفکند بُن

بدانستم آمد زمان سخن

کنون نو شود روزگار کهن

که راز تو با کس نگویم ز بن

ز تو بشنوم هر چه گویی سخن

بدو گفت گر بگذری زین سخن

بتابی ز سوگند و پیمان من

جوانی برآراست از خویشتن

سخنگوی و بینا دل و رایزن

چو ابلیس پیوسته دید آن سخن

یکی بند بد را نو افگند بن

شه پر منش را خوش آمد سخن

که آن سرو سیمین برافگند بن

چه گویم کیم بر سر انجمن؟

یکی دانشی داستانم بزن

همی خون دام و دد و مرد و زن

بریزد کند در یکی آبدن

گشادند بر آفریدون سخن

که نو باش تا هست گیتی کهن

به آهن سراسر بپوشید تن

بدان تا نداند کسش ز انجمن

چو بشنید از آن نامداران سخن

نه سر دید آن را به گیتی نه بن

خردمند و روشن‌دل و پاک‌تن

بیامد بر سرو شاه یمن

به جندل چنین گفت شاه یمن

که بی‌آفرینت مبادا دهن

چو بشنید جندل ز خسرو سخن

یکی رای پاکیزه افگند بن

چنین گفت کاین شهریار یمن

سر انجمن سرو سایه فکن

شدند این سه پرمایه اندر یمن

برون آمدند از یمن مرد و زن

برین گونه گردد سراسر سخن

شود سست نیرو چو گردد کهن