همه گیل مردان چو شیر یله

ابا طوق زرین و مشکین کله

برآید یکی باد با زلزله

ز گیتی برآید خروش و خله

گله کرد باید به گیتی یله

ترا چون نباشد ز گیتی گله

که من زین سرافراز شیر یله

سوی پهلوان آمدم با گله

نماند ایچ بر دشت ز اسپان یله

بیاورد چوپان به میدان گله

نگه کرد ز اسپان به هر سو گله

که بودند بر دشت ترکان یله

که گوری پدید آمد اندر گله

چو شیری که از بند گردد یله

به دشتی کجا داشت چوپان گله

وزانسو گذر داشت گور یله

بجایی که هر سال چوپان گله

بران دشت و آن آب کردی یله

همی بگذراند به یک تن گله

نشاید چنین کار کردن یله

به پیش اندر آورد یکسر گله

بنه هرچ کردند ترکان یله

که کین سیاوش به پیل و گله

نشاید چنین خوار کردن یله

بیابان و دریا و اسپان یله

به ناآشنا چون سپارم گله

ز شاه نشاپور بستد گله

که بودی به کوه و به هامون یله

غو پاسبان خاست چون زلزله

همی شد چو اواز شیر یله

چنان بد که روزی ز بهر گله

بیامد که اسپان ببیند یله

به چوپان بفرمود کاسپ یله

سراسر به لشکرگه آرد گله

شترمرغ دیدند جایی گله

دوان هر یکی چون هیونی یله

بتو داستان نیز کردم یله

ز بهرامت آزادیست ار گله

سپاهش همه باره کرده یله

طلایه نه بردشت و نه راحله