به نام خداوند جان و خرد

کز این برتر اندیشه بر نگذرد

سخن هر چه زین گوهران بگذرد

نیابد بدو راه جان و خرد

کنون تا چه داری بیار از خرد

که گوش نیوشنده ز او بر خورد

چه گفت آن خردمند مرد خرد

که دانا ز گفتار او بر خورد

کنون ای خردمند وصف خرد

بدین جایگه گفتن اندر خورد

نه گویا زبان و نه جویا خرد

ز خاک و ز خاشاک تن پرورد

نگه کن بدین گنبد تیزگرد

که درمان ازوی است و ز اوی است درد

پذیرندهٔ هوش و رای و خرد

مر او را دد و دام فرمان برد

پدید آید آنگاه باریک و زرد

چو پشت کسی کو غم عشق خْوَرد

همه نیکی‌ات باید آغاز کرد

چو با نیک‌نامان بوی هم‌نورد

از او هر چه اندر خورد با خرد

دگر بر ره رمز و معنی برد

ز هر کشوری موبدی سالخَورد

بیاورد کاین نامه را یاد کرد

همه روی گیتی شب لاژورد

از آن شمع گشتی چو یاقوت زرد

برفتند با سوگواری و درد

ز درگاه کی شاه برخاست گرد

جهان فریبنده را گرد کرد

ره سود بنمود و خود مایه خْوَرد

بر آمد به سنگ گران سنگ خرد

همان و همین سنگ بشکست گرد

یکی جشن کرد آن شب و باده خْوَرد

سده نام آن جشن فرخنده کرد

ز هر انجمن پیشه‌ور گرد کرد

بدین اندرون نیز پنجاه خورد

چه گفت آن سخن‌گوی آزاده مرد

که آزاده را کاهلی بنده کرد

دگر پنجه اندیشهٔ جامه کرد

که پوشند هنگام ننگ و نبرد