به نام خداوند جان و خرد

کز این برتر اندیشه بر نگذرد

سخن هر چه زین گوهران بگذرد

نیابد بدو راه جان و خرد

کُنون اِی خِرَدمَند وَصفِ خِرَد

بِدین جایگَه گفتن اَندر خُورَد

کُنون تا چه داری بیار از خِرَد

که گوشِ نیُوشَنده زو بَر خُورَد

چه گُفت آن خِرَدمَند مَردِ خِرَد

که دانا زِ گفتار او بَر خُورَد

نه گویا زَبان وُ نه جویا خِرَد

زِ خاک و زِ خاشاک تَن پَروَرَد

پذیرندهٔ هوش و رای و خِرَد

مَر او را دَد و دام فَرمان بَرَد

نِگه کُن بِدین گُنبدِ تیزگَرد

که دَرمان اَزوی اَست و زویَست دَرد

پَدید آید آنگاه باریک و زَرد

چو پُشتِ کسی کو غَمِ عشق خْوَرد

همه نیکی‌ات باید آغاز کرد

چو با نیک‌نامان بُوی هم‌نورد

از او هر چه اندر خورَد با خِرَد

دگر بَر رَهِ رمز و معنی بَرَد

زِ هر کشوری موبَدی سال‌خَرد

بیاورد کاین نامه را یاد کرد

همه روی گیتی شب لاژورد

از آن شمع گشتی چو یاقوت زرد

برفتند با سوگواری و درد

ز درگاه کی شاه برخاست گرد

جهان فریبنده را گرد کرد

ره سود بنمود و خود مایه خْوَرد

بر آمد به سنگ گران سنگ خرد

همان و همین سنگ بشکست گرد

یکی جشن کرد آن شب و باده خْوَرد

سده نام آن جشن فرخنده کرد

دگر پنجه اندیشهٔ جامه کرد

که پوشند هنگام ننگ و نبرد

ز هر انجمن پیشه‌ور گرد کرد

بدین اندرون نیز پنجاه خورد

چه گفت آن سخن‌گوی آزاده مرد

که آزاده را کاهلی بنده کرد