نیابد بدو نیز اندیشه راه

که او برتر از نام و از جایگاه

پرستنده باشیّ و جوینده راه

به ژرفی به فرمانْش کردن نگاه

زمین را بلندی نبد جایگاه

یکی مرکزی تیره بود و سیاه

نبی آفتاب و صحابان چو ماه

به هم بستهٔ یک‌دگر راست راه

دریغ آن کمربند و آن گِردگاه

دریغ آن کِیی برز و بالای شاه

نشسته بر او شهریاری چو ماه

یکی تاج بر سر به جای کلاه

مرا خیره گشتی سر از فرّ شاه

و زان ژنده پیلان و چندان سپاه

که این چرخ و ماه است یا تاج و گاه

ستاره است پیش اندرش یا سپاه

چنین گفت کآیین تخت و کلاه

کیومرث آورد و او بود شاه

جهان شد بر آن دیو بچّه سیاه

ز بخت سیامک و زان پایگاه

بزد چنگ وارونه دیو سیاه

دوتا اندر آورد بالای شاه

چو آگه شد از مرگ فرزند شاه

ز تیمار گیتی بر او شد سیاه

پس پشت لشکر کیومرث شاه

نبیره به پیش اندرون با سپاه

چنین گفت کامروز تخت و کلاه

مرا زیبد این تاج و گنج و سپاه

که او دادمان بر ددان دستگاه

ستایش مر او را که بنمود راه

همه راه نیکی نمودی به شاه

همه راستی خواستی پایگاه

از این هر یکی را یکی پایگاه

سزاوار بگزید و بنمود راه

چنان بد که ابلیس روزی پگاه

بیامد به سان یکی نیک‌خواه

پس ابلیس وارونه آن ژرف چاه

به خاشاک پوشید و بسترد راه

یکی حاجتستم به نزدیک شاه

و گرچه مرا نیست این پایگاه