از آن پس دلیران پرخاشجوی

به تاراج مکران نهادند روی

جهاندار نیک اختر و راه‌جوی

برفت از لب آب با آب روی

سپاهی شتابنده و راه‌جوی

به سوی بیابان نهادند روی

زبان دو مهتر پر از گفتگوی

روان پرستنده پر جستجوی

بزرگان سوی پارس کردند روی

برآسوده از رزم وز گفتگوی

به آواز گفت ای بد کینه جوی

چرا کشت خواهی نیا را بگوی

از ایرانیان هرکه بد نامجوی

پیاده برفتند بی‌رنگ و بوی

کنون آن به آید که من راه‌جوی

شوم پیش یزدان پر از آب روی

شد این پادشاهی پر از گفتگوی

چو پوشید خسرو ز ما رای و روی

چو یک هفته بگذشت ننمود روی

برآمد یکی غلغل و گفتگوی

گر این پند من یک به یک نشنوی

به آهرمن بدکنش بگروی

که ما را جدایی نبود آرزوی

از این دادگر خسرو نیک‌خوی

شخودند روی و بکندند موی

گسستند پیرایه و رنگ و بوی

ببودند ز آن جایگه شاه‌جوی

به ریگ بیابان نهادند روی

همی کند گودرز کشواد موی

همی ریخت آب و همی خست روی

بیاراست ایوان کیخسروی

بپیراست دیوان او از نوی