بگفتم آنچه دانستم ز توحید

خدای خویش را تمجید و تحمید

کنون زو آمده خواجه چو خورشید

جهان در فرّ نورش بسته امید

الا تا بر فلک ماهست و خورشید

همیدون در جهان بیمست و امّید

بقا بادش به کام خویش جاوید

بزرگان چون ستاره او چو خورشید

ز اصفاهان، دو بُت چُون ماه و خورشید.

خجستهْ آب‌ناز و آب‌ناهید.

به بالا سرو و بارِ سَروْ خورشید.

به لبْ یاقوت و در یاقوتِ ناهید.

بمانیدَ انْدرین پیوند جاوید.

فروزنده به هم چون ماه و خورشید.

چو زرد از ویس این گفتار بشنید

عنان بارهٔ شبگون بپیچید

ز بس کینه همی لرزید چون بید

چو در آب رونده عکس خورشید

گهی چون مار سر خسته بپیچید

گهی چون خُم پر شیره بجوشید

تو گفتی بخت موبد بود خورشید

جهان از فرّ او ببرید امّید

سیه چون انده و نازان چو امید

فرو هشته چو پرده پیش خورشید

میان هردوان درمانده ناهید

ز کردار همایون گشته نومید

چو روشن گشت شه را چشم امید

ز پستا زی خراسان برد خورشید

چرا داری به وصل ویس امید

که هرگز کس نیابد وصل خورشید

ز پیشانیش تابان تیر و ناهید

ز رخسارش فروزان ماه و خورشید

گدازان شد تنم از بیم و امید

چو برف کوهسار از تاب خورشید

نگر تا تو نداری هرگز امید

که تابد بر تو آن تابنده خورشید

هم آلوده شوم در ننگ جاوید

هم از مینو بشویم دست امّید

زن امیدوار بود از داغ امید

گدازد همچو برف از تاب خورشید