ترا کرده‌ست دایه سخت بیهوش

نیاری سوی پند دیگران گوش

همانا کردی آن تلخی فراموش

که بودی از هوا بی صبر و بی هوش

چنین است آدمی بی رام و بی هوش

کند سختی و شادی را فراموش

دلی کاو را تو هم جانی و هم هوش

از آن دل چون شود یادت فراموش

اگر یک روز با دلبر خوری نوش

کنی اندوه صد ساله فراموش

مگر آن روزها کردی فراموش

که تو بودی زمن بی صبر و بی هوش

نبید خوشگوار و داروی هوش

بهشت خرمی و چشمهٔ نوش

مگر کردی به گفت دشمنان گوش

که زی تلخ شد آن مهر چون نوش

کنون آن گفتها کردی فراموش

نه در دل جای آن دادی نه در گوش

ز دلها گشت بیدادی فراموش

توانگر شد هر آن کاو بود بی توش

چو دل را دارم از تیمار پر جوش

زبان را دارم از گفتار خاموش