ازیشان زاد چندین گونه فرزند

ز گوهرها و از تخم برومند

سه طاعت واجب آمد بر خردمند

که آن هر سه به هم دارند پیوند

جهان سالار با وی کرد پیوند

که دید او را به شاهی بس خردمند

نگویی، چون کنم با شوی پیوَند؟

اَزان پس، کَز من آمد چند فرزند؛

چو شهرو خُورْدْ پیشِ شاه سوگند،

بدین پیمان دلِ شَهْ گَشت خُرسند.

بدارم نیز ویرو را چو فرزند

کنم با وی ز تخم خویش پیوند

اگر خواهی خورم صد باره سوگند

به یزدان و به جان تو خداوند

نکرد از بُن پدر آزرم فرزند

نه مرد جنگ روی خویش و پیوند

به فندق مشک را از سیم برکند

ز نرگس بر سمن گوهر پراگند

بدین پیمان کنم با تو یکی بند

درستیها به مهر و خط و سوگند

تو نیز از من مدار امید پیوند

که امیدت نخواهد بد برومند

ترا چون بشنوی تلخ آید این پند

چو بینی بار او شیرین‌تر از قند

برون آید زبان بیدل از بند

نگوید راز بی کام خداوند

تو خود دانی که چون کردیم پیوند

بران پیوند چون خوردیم سوگند

چنان آمد گمان هر خردمند

که او را باد صرع از پای افگند

چو دایه ویس را دل کرد خرسند

که تا یک ماه نگشاید ز شه بند

برادر بود موبد را و فرزند

ولیکن ماه را شاه و خداوند

مرا تو مادری ویسه خداوند

به جان وی خورم همواره سوگند

سخن را با هنر نیکو بپیوند

وزیشان هر دو بَرنِه ویس را بند

به رنگ گونه گون آرد فرابند

به امید و نوید و سخت سوگند