همیدون شخّ‌های کوه قارن

به چشمش همچنان آید که گلشن

یکی دیگر به ارّان رفت و ارمن

فگند اندر دیار روم شیون

کم آزار است و بر مردم فروتن

مرو را لاجرم کس نیست دشمن

چو بشنود این سخنها خواجه از من

مرا بر سر نهاد از فخر گرزن

کنون در خانهٔ ویروی و قارن

ز چشم بد برآید کام دشمن

ز پیش آنکه بی جان گشت یک تن

همی کرد از شگفتی بوق شیون

گرامی باب ویسه گُرد قارن

به زاری کشته شد بر دست دشمن

درخت زندگانی رسته از تن

به پیشش پرده گشته خود و جوشن

چرا من جان ندادم پیش قارن

ز پیش از آنکه دیدم کام دشمن

گشاد آن سیمتن را علت از تن

به خون آلوده شد آزاده سوسن

که من یک سال نسپارم بدو تن

بپرهیزم ز پادفراه دشمن

همی تا بسته ماندی بند آهن

ز بندش بسته ماندی مرد بر زن

زن مسکین فروتن مرد برتن

کمان سر کشی آهحته برزن

نه او خواهش پذیرد هرگز از من

نه آغارش پذیرد ز آب آهن

دل اندر مهر، می‌برهنجد از تن

چنان چون سنگ مغناطیس زاهن

نشاندش بر میان بام گلشن

نهاده چشم بر سوراخ روزن

هزاران آفرین بر جان قارن

که از پشت آمدش این ماه روشن

چنان کز شب برآری روز روشن

ازین محنت برآری شادی من

یکی تا موی اندام تو بر من

گرامیتر ز هر دو چشم روشن

چو هر کس را برآید روز روشن

ز تاریکی پدید آمد شب من