همی گردد در این شاهانه بستان

به کام خویش با درگهْ‌پرستان

وز امن عدل او باد زمستان

نریزد هیچ برگی از گلستان

فرود آمد شهنشه در کهستان

کهستان گشت خرم چون گلستان

پس آنگه گفت با من کاین زمستان

همی باش و مکن عزم کهستان

گیا هر چند خود روید به بستان

دهندش آب در سایه گلستان

بتان ماهروی از هر شبستان

گلان مشک موی از هر گلستان

مرا تا هست ویرو در شبستان

نباشد سوی مروم هیچ دستان

نشسته ویس بانو در شبستان

شبستان زو شده همچون گلستان

نیستان گشته پیش او شبستان

چو سروستان زده پیش گلستان

نگر تا تو نپنداری که دستان

به کار آیدت با آن سرو بستان

فریب و حیله و نیرنگ و دستان

بود پیشش چو حکمت نزد مستان

ازو سه در گشاده در گلستان

سه دیگر در به ایوان و شبستان

زمستان بود و سرمای کهستان

دو عاشق مست و خرم در شبستان

نشانده خواهرم را در شبستان

برون کرده به دی‌ماه زمستان

پس آنگه رفت بر بام شبستان

نگر زانجا چگونه ساخت دستان

ترا بخشم خراسان و کهستان

تو باشی آفتابم در شبستان

نهفته ماه در ابر زمستان

چو روی ویس بانو در شبستان

خروش شاه بشنید از شبستان

شده آگه از آن نیرنگ و دستان

نگه کن تا چه نیکو ساخت دستان

ز ناگه رفت پنهان در شبستان

ندید آن قد ویس اندر شبستان

بهشتی سرو و بار او گلستان